Εκατομμύρια γυναίκες κακοποιούνται κάθε χρόνο στον πλανήτη, ενώ δεκάδες χιλιάδες χάνουν τη ζωή τους από τη βία.
Φυσικά, υπάρχουν νόμοι και δράσεις, με βελτίωση των δομών για την υποστήριξη των κακοποιημένων και την τιμωρία των δραστών. Οι καταδικαστικές αποφάσεις για ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αφορούν κατά συντριπτικό ποσοστό άνδρες.
Φυσικά, υπάρχει καταδίκη της έμφυλης βίας, μα δεν λες ποτέ το αυτονόητο επιτυχία.
Φυσικά, υπάρχει έγνοια, μα υπάρχουν και μηχανισμοί με τους οποίους αναπαράγεται η βία, μηχανισμοί που συχνά ενυπάρχουν στις ίδιες τις λύσεις που προτείνονται.
Φυσικά, υπάρχει η «Γραμμή SOS»: 15900 με δυνατότητα και αποστολής e-mail στο [email protected], αλλά η έγκυος στην Καλαμαριά ανήμερα Πρωτοχρονιάς και η γυναίκα στο Ζεφύρι επτά ημέρες μετά, που έπεσαν στα χέρια κακοποιητικών ανδρών, ήταν μόνες. Η μία νεκρή, η άλλη διασωληνωμένη και ακούω ξανά την ερώτηση που με τρελαίνει: Γιατί δεν έφευγαν, γιατί δεν μιλούσαν, γιατί δεν κατήγγειλαν, αφού τα προειδοποιητικά σημάδια ήταν εκεί;
Α, φταίει το θύμα δηλαδή, που δεν ήταν γοργοπόδαρο και λεοντόκαρδο; Είδατε τι είναι αυτό που συνηθίζεται; Αυτό που λέγεται και ξαναλέγεται, κυλά και δεν σημαδεύεται. Αλήθεια, ρωτούν γιατί μία γυναίκα ταπεινωμένη επέλεξε τη σιωπή; Αλήθεια, ρωτούν; Από δισταγμό να περάσει το κατώφλι θεσμών, από φόβο για τις ενδεχόμενες νομικές συνέπειες, από αγωνία για τις επιπτώσεις, από ανησυχία για τον κοινωνικό στιγματισμό, γιατί δεν έχει ή δεν ξέρει πού να πάει, επειδή και το περιβάλλον δεν μιλάει.
Θα το ξαναπώ, γιατί με βαραίνει η ενοχή, όταν έσκασε εμπρός μου η βία κατά φίλης ακριβής. Όταν είδα και έμαθα και στον διάβολο τον τοξικό έστειλα, μα καταγγελία δεν έκανα.
Ζήτησα από εκείνη να μετακινηθεί, να μην ανεχτεί. Σε μια υπόθεση που δεν έγινε, όπως οι δύο παραπάνω, στατιστική, σε μία κακοποίηση, που δεν ήταν και ποτέ και πουθενά δεν είναι ιδιωτική.
