«Να προσέχουμε τους… κανονικούς ανθρώπους» συνήθιζε να με συμβουλεύει με χιούμορ ένας παλιός φίλος, δημοσιογράφος που πέρασε μάλιστα και από τα κυβερνητικά έδρανα. Και συμπλήρωνε: «Το μέλλον ανήκει στους κανονικούς ανθρώπους».
Ποιος είναι όμως ο «κανονικός άνθρωπος;» Και πώς πορεύεται στην εποχή μας;
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχει καθημερινές ανάγκες να αντιμετωπίσει. Και ζητάει υποστήριξη στην καθημερινότητά του.
Στην πλειονότητά τους, οι κανονικοί άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα αγανάκτησης ή στα όνειρα της παλιάς και της νέας αριστεράς. Δεν είναι ούτε αντικαπιταλιστές, ούτε υπερεπαναστάτες. Εκτιμούν και υποστηρίζουν την κοινωνική απελευθέρωση των τελευταίων δεκαετιών, αλλά χρειάζονται ασφάλεια και προοπτική, κατάλληλους παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά τους, κοινωνική φροντίδα για τους γονείς τους και τους εαυτούς τους.
Αυτό που μετράει όμως για τους περισσότερους είναι ο δικός τους κήπος. Αν κάτι δεν γίνεται σωστά,αυτό δεν οφείλεται στους ίδιους, αλλά εξαιτίας των άλλων.
Συνήθως, έρχονται με διάφορες μορφές, αριστερά ή δεξιά, πιο κοντά ή πιο μακριά στο κράτος.Νομίζουν ότι μόνο ένας Μεσίας θα τ’αλλάξει όλα.
Στην πραγματικότητα, ξέρουν ότι δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα, αλλά προτιμούν να κλείνουν τα μάτια τους,παρά να τα ανοίγουν.
Αυτοί- θέλουμε δε θέλουμε- είναι οι κανονικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας για τους οποίους πρέπει να δώσουμε προσοχή όλοι μας, τη νέα χρονιά.
Μπορεί ο χρόνος να προχωρά, αλλά πολλοί απ’ αυτούς μένουν ακίνητοι. Πιθανώς ούτε καν να προσέχουν ότι ο χρόνος τους ωθεί προς ένα μέλλον που μοιάζει περισσότερο με απειλή, παρά υπόσχεση.
Οι αριστεροί αρέσκονται να φωνάζουν ότι η κοινωνία παρασύρεται προς τα δεξιά και να αφορίζουν όλους όσοι δεν μιλάνε και σκέφτονται όπως αυτοί.
Οι φιλελεύθεροι συντηρητικοί θεωρούν οτιδήποτε δεν τους αρέσει, ως «αριστερό».
Για την αριστερά, με την πραγματική έννοια, αυτό είναι ένα πρόβλημα. Γιατί χρειάζεται ανθρώπους που να δίνουν έμφαση στο μέλλον, προκειμένου να τους κινητοποιήσει για κοινωνική δικαιοσύνη.
Για τους συντηρητικούς, ένα αρνητικό όραμα για το μέλλον, ίσως να μην αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, γιατί προβάλουν όπως θέλουν το παρελθόν, ως μέτρο σύγκρισης.
Για τους ακροδεξιούς, που γίνονται ολοένα και πιο δυνατοί, η όποια οπισθοδρόμηση είναι μια άλλη «ευκαιρία», επειδή το επιχειρηματικό τους μοντέλο βασίζεται στο φόβο και την ανασφάλεια.
Καθώς λοιπόν βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του 2024, το ερώτημα παραμένει: Ποια πολιτική δύναμη θα κερδίσει τον κανονικό άνθρωπο; Αξιοποιώντας τις ευκαιρίες που ενυπάρχουν στις τεράστιες ανατροπές αυτής της εποχής;
Δεν αρκεί φυσικά, απλώς να γράφουμε ολοένα και πιο φιλόδοξους αριθμούς στα χαρτιά. Αλλά να εφαρμόζονται επαρκώς όσα λέγονται και γράφονται. Αυτό που λείπει για τον κανονικό άνθρωπο είναι η δέσμευση για έναν κοινό στόχο.
Αυτό είναι μια πραγματική πρόκληση για εμάς, τους εργαζόμενους στα μέσα ενημέρωσης. Να πάψουμε να ζούμε από τη διάδοση του αρνητισμού και των αρνητικών συναισθημάτων. Να βοηθάμε το μέλλον κάθε στιγμή του παρόντος. Πρέπει να αντλούμε διδάγματα από τον κανονικό άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Καλή χρονιά.
