«Το νομοσχέδιο… ταυτόχρονα συμβάλλει έτσι ώστε να μείνουν στην πατρίδα, να σπουδάσουν και να εργαστούν πολλοί από τους 40.000 νέους, οι οποίοι αναζητούν κάθε χρόνο σπουδές στο εξωτερικό». Προφανής ο στόχος. Όπου υπάρχει ζήτηση, δημιουργείς την προσφορά. Σιγά τα ωά. Το έκαναν και οι Κύπριοι από το 2007 και τα πάνε μια χαρά. Αν δεν κάνω λάθος, περίπου 6,5% του ΑΕΠ της προέρχεται από την ιδιωτική πανεπιστημιακή αγορά. Εν μέσω διαδοχικών κρίσεων (τραπεζική, χρυσή βίζα κ.λπ.) εμφανίστηκαν πανεπιστήμια ιδιωτικά. Όχι, από το πουθενά. Πριν, τουλάχιστον τέσσερα απ’ αυτά λειτουργούσαν ως κολέγια.
«Η ιδιωτική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Κύπρο άρχισε νωρίς μετά την ανεξαρτησία και ήρθε να καλύψει το μεγάλο κενό στην παροχή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που προκαλούσε η απροθυμία του κράτους να δημιουργήσει δημόσια πανεπιστήμια. Συνεπώς, αφενός η λειτουργία των ιδιωτικών ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά ένα μέρος κάλυψε υπαρκτές εκπαιδευτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες… Αφετέρου, όμως, τα ιδρύματα αυτά, για λόγους που σχετίζονται με την πλήρη έλλειψη ακαδημαϊκής παράδοσης στον τόπο για πολλά χρόνια πριν και μετά την ανεξαρτησία… παρέμειναν προσανατολισμένα προς την παροχή επαγγελματικών κυρίως σπουδών ή σπουδών που είχαν άμεσο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας… Η έγκριση του νόμου για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων… άνοιξε το δρόμο για την αναβάθμιση των κολεγίων… Θεωρώ ότι η ιστορία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Κύπρο… δικαιολογεί την εξέλιξη αυτή». (Δημητρίου Ανδρέας, «Χρειάζεται υπέρβαση παγιωμένων πρακτικών» Εφημ. Ο Φιλελεύθερος, 2.10.2005.)
Εδώ, τι περιμένουμε να συμβεί; Κάτι αντίστοιχο με το νησί. Οι ερωταπαντήσεις του υπουργείου, που εστιάζουν στα οικονομικά, σε κατευθύνουν εκεί. Κοινό υπάρχει για Πανεπιστήμια ιδιωτικά. Φυσικά, αν μπορείς να γίνεις δεκτός στο Harvard, εκεί θα πας, δεν θα περιμένεις τα ελληνικά μη κρατικά ή παραρτήματα κυπριακά. Θα πας με κριτήρια αμιγώς επιστημονικά. Ρητό αυτού «VE-RI-TAS» («αλήθεια» στα ελληνικά) γραμμένο σε τρία ανοιχτά βιβλία.
