Εδώ ο κόσμος χάνεται..
Πόλεμοι στη γειτονιά μας, αστυνομικοί – νέα παιδιά – πέφτουν νεκρά, συμμορίες πιτσιρικάδων αλληλοσκοτώνονται. Μαφιόζοι στο Γκάζι. Βόμβες στα πεζοδρόμια δίπλα σε πανεπιστήμια και αστυνομικά τμήματα. Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στα καφενεία… φύλακες του νόμου, επίορκοι λιμενικοί πουλάνε, με καθοδήγηση 71 χρονης φυλαισμένης, κοκαΐνη.
Kαι μεις παρακολουθούμε να γίνεται θέμα στη Βουλή η ροζ σημαία της διεθνούς φήμης Ελληνίδας εικαστικού Γεωργίας Λαλέ και η συναυλία της Άλκηστις Πρωτοψάλτη στον Βόλο…
Ζούμε την εποχή του παραλόγου κι όπως πάντα την πληρώνει ο πολιτισμός και η παιδεία. Οι μόνες σανίδες σωτηρίας της κοινωνίας μας.
Με δεδομένο πως ένας συγγραφέας δε μπορεί να ξέρει ποιοι διαβάζουν τα βιβλία του και πώς ένας σκηνοθέτης ή ένας ηθοποιός δε μπορούν να ελέγχουν τους θεατές της ταινίας τους.
Με δεδομένο πως ένας εικαστικός δε μπορεί να ξέρει ποιοι πήγαν στην γκαλερί, στο μουσείο, στην πλατεία να δουν τα έργα του και πώς αυτοί τα εισέπραξαν.
Με δεδομένο πως ο καλλιτέχνης παράγει το έργο του για όλη την κοινωνία και πως δεν έχει την δυνατότητα και τη διάθεση να επιλέξει ανάλογα με το χρώμα, το ύψος, την οικονομική δυνατότητα τις πολιτικές πεποιθήσεις αυτών που το καταναλώνουν,
η ανθρωποφαγία συνεχίζεται…
Εδώ μάλιστα η προσέγγιση πέρα από ακραία παράλογη μοιάζει και ακραία φασιστική.
Να μην έχουν την δυνατότητα οι πολίτες ενός δήμου, να παρακολουθήσουν μια μουσική παράσταση επειδή ένας δήμαρχος έκανε ομοφοβικές δηλώσεις.
Να μην μπορεί μια καλλιτέχνης να αναδείξει με το έργο της την κακοποίηση που υφίστανται οι γυναίκες στη χώρα μας εν έτη 2023.
Να μην μπορεί να μιλήσει για το τεράστιο θέμα των γυναικοκτονιών στη χώρα μας που απ ότι φαίνεται τις συνηθίζουμε και αυτές.
Απεναντίας, αντί να εκπαραθυρωθούν οι απόψεις του φασισμού και της λογοκρισίας προσπαθούν κάποιοι να εκπαραθυρώσουν τον πολιτισμό.
Εάν κάποιοι πιστεύουν πως η ροζ σημαία έγινε για να θίγει το πατριωτικό αίσθημα των πολίτων είναι βαθιά νυχτωμένοι…Η σημαία είναι φτιαγμένη με κομμάτια από σεντόνια – σώματα που πάνω σε αυτά ξεψύχησαν δολοφονημένες γυναίκες….
Σεντόνια – σώματα που προσφέρθηκαν από απελπισμένες γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα…
Σεντόνια – σώματα ποτισμένα με δάκρυα, αίματα, χαμένα όνειρα και χαμένες ζωές.
Αν κάποιοι πιστεύουν – και το υπουργείο Εξωτερικών – πως η αποκαθήλωση της ροζ σημαίας είναι το ζήτημα κι όχι η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε ένα θέμα πιο καυτό από ποτέ… τότε αλίμονο μας.
Εάν κάποιοι πιστεύουν πως δεν πρέπει να γίνει μια συναυλία επειδή ο δήμαρχος έχει τις όποιες απόψεις που προφανώς δεν συνάδουν σε μια κοινωνία που θέλει να αφήσει πίσω της στερεότυπα παρελθουσών χρήσεων και για τις απόψεις του αυτές πρέπει να τιμωρηθούν όλοι οι κάτοικοι του δήμου, τότε αυτό είναι και επικίνδυνο και παράλογο. Και βλακώδες και άστοχο.
Με την ίδια λογική, καλλιτέχνες που τα έργα τους βρίσκουν απέναντι κομματάρχες και βουλευτές και υπερπατριώτες δεν πρέπει να δημιουργούν;
Δεν πρέπει οι βιβλιοπώλες να πουλάνε βιβλία; οι κινηματογράφοι να προβάλλουν ταινίες; να κλείσουν οι γκαλερί; τα ραδιόφωνα; Εν τέλει να μεταναστεύσει η λογική και να αφεθούν οι πολίτες στην παράνοια;
Σε κάποιους – προφανώς – είναι πιο εύκολο να βλέπουν το δάκτυλο που δείχνει κάτι κι όχι αυτό που δείχνει…
Οι κοινωνίες κι ο πολιτισμός σε όλες τους τις εκφάνσεις δεν υποχωρούν αν κάτι δεν πάει καλά. παλεύουν μ΄ όλες τους τις δυνάμεις να αναδείξουν και πιθανόν να το διορθώσουν.
Δεν φταίει η Γεωργία Λαλέ για τις γυναικοκτονίες.
Δεν φταίει η Άλκηστις Πρωτοψάλτη για τις δηλώσεις οποιουδήποτε.
«Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.»
