Η 31η Δεκεμβρίου πλησιάζει και δεν έχει ακόμη επιτευχθεί συμφωνία για τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Οσο και αν κάποιοι κάνουν λόγο ότι έχει επιτευχθεί συμφωνία στο 92-95% των θεμάτων. Γιατί ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.
«Αγκάθια» είναι οι «λεπτομέρειες», που μένουν πλέον να συζητηθούν στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής την Πέμπτη και την Παρασκευή.
Πίσω από τις «λέξεις», κρύβεται και πάλι η Γερμανία.
Το Βερολίνο έχει σκληρύνει τη θέση του απαιτώντας ομοιόμορφους και προκαθορισμένους στόχους προσαρμογής, ειδικά για τις χώρες με υψηλό χρέος. Βλέπε Ελλάδα, Ιταλία, αλλά και Γαλλία δηλαδή, που το χρέος της έχει πετάξει στο 115% του ΑΕΠ.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η Γερμανία θέλει λιγότερη ευελιξία για να μην αλλάξει η Ευρώπη προς το καλύτερο…Την ώρα μάλιστα που η Γερμανία είναι η μόνη χώρα στην ΕΕ που δεν έχει ακόμη καταρτίσει τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2024, λόγω μιας «τρύπας» 17 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ο νέο-φιλελεύθερος Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Κρίστιαν Λίντνερ αξιώνει για όλες τις χώρες της ΕΕ δύο πράγματα: Ακατέβατο 3% έλλειμμα ως προς το ΑΕΠ με υποχρέωση σύγκλισης με ρυθμό 0,3-0,5% ετησίως στο 1-1,5% και μείωση χρέους/ΑΕΠ με ρυθμό 1% ετησίως.
Ο Λίντνερ γράφει μάλιστα στα παλαιότερα των υποδημάτων του ακόμη και τη συμβιβαστική πρόταση για μεταρρύθμιση του Συμφώνου, που υπέβαλε η Κομισιόν από την άνοιξη.
Η Επιτροπή προτείνει τον «κανόνα των πρωτογενών δαπανών». Συμφωνώντας με μεμονωμένες χώρες για τον ρυθμό μεταβολής των δημοσίων δαπανών, εξαιρουμένων, κυρίως, των τόκων αποπληρωμής του χρέους για μια περίοδο τεσσάρων ετών – ή επτά ετών σε αντάλλαγμα αυστηρότερων μεταρρυθμιστικές δεσμεύσεις. Η λογική της Κομισιόν είναι η αύξηση των πρωτογενών δαπανών να οριστεί σε χαμηλότερο ρυθμό από τον αναμενόμενο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ, ώστε η χώρα να μπει σε τροχιά μείωσης του χρέους.
Η επιθυμία όμως των Γερμανών να επαναφέρουν προκαθορισμένους ποσοτικούς στόχους για την προσαρμογή, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και την πρόταση με την οποία η Ισπανική προεδρία προσπαθεί να βρει μια συμβιβαστική λύση.
Οποιο και αν είναι το πολιτικό της χρώμα, η Ισπανία φαίνεται πάντα να υπακούει στις γερμανικές επιταγές.
Αλλά και αν οι Γάλλοι χορεύουν μαζί με τους Νότιους είναι μόνο για να ζηλέψει το Βερολίνο!
Όλα αυτά δείχνουν γιατί η Ευρώπη είναι μη μεταρρυθμίσιμη, με ομοσπονδιακή έννοια. Η Ευρώπη δεν είναι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Αμερική είναι μια πολιτική οντότητα, ένα έθνος. Η Ευρώπη είναι απλώς κάτι παραπάνω από μια γεωγραφική έκφραση. Και δυστυχώς θα παραμένει ένα πεδίο ανταρτοπόλεμου μεταξύ των χωρών μελών. Αφήνοντας μόνο στους ονειροπόλους και τους ανόητους να ελπίζουν στο ευρωπαϊκό ιδεώδες…
