Η αναβίωση της ιστορικής διαμάχης ανάμεσα στις αγορές και τις κεντρικές τράπεζες είναι ακόμη ένα σημάδι της επιστροφής της παγκόσμιας οικονομίας σε μια κανονικότητα.
Η κανονικότητα αυτή χάθηκε ουσιαστικά με την κρίση της Lehman Brothers το 2008, αφήνοντας το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα «χαμένο στη μετάφραση», καθώς η κρίση αδρανοποίησε όλες τις βασικές αρχές λειτουργίας του συστήματος. Τις σχέσεις μετοχών-ομολόγων, τη σχέση δολαρίου-πετρελαίου, μαζί με τις βασικές παραμέτρους διαμόρφωσης οικονομικής και νομισματικής πολιτικής. Ήταν τέτοιου μεγέθους οι παρεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών -στην προσπάθειά τους να διασώσουν τις οικονομίες- που παραμόρφωσαν τις ισορροπίες στις αγορές για μεγάλα διαστήματα. Τόσο στη διάρκεια της κρίσης του 2008 όσο και αργότερα με την κρίση της πανδημίας του κορονοϊού και μετά με την ενεργειακή κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Φυσικά, οι έκτακτες περιστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα. Αλλά αυτά συνέβησαν μαζεμένα για να μπορούν να τα διαχειριστούν εύκολα οι κεντρικές αρχές.
Όμως, τα πράγματα άρχισαν σιγά σιγά να ξαναβρίσκουν πιο φυσιολογικούς ρυθμούς και τότε ήταν που οι αγορές άρχισαν να αμφισβητούν την ορθότητα των αποφάσεων από τις κεντρικές τράπεζες. Πρώτα, με τα λάθη ανάγνωσης του προβλήματος με τον πληθωρισμό και έπειτα με την αργοπορία στη λήψη μέτρων ανάσχεσης του τιμάριθμου. Δηλαδή, τις αυξήσεις επιτοκίων. Η κριτική φούντωσε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και εστιάστηκε κυρίως στο γεγονός ότι δεν υπήρξε καμιά ευελιξία στους στόχους που έχουν θέσει η Federal Reserve και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για το ύψος του αποδεκτού πληθωρισμού.
Οι αγορές έχουν περάσει για τα καλά στην αντεπίθεση, νιώθοντας μεγαλύτερη σιγουριά από ποτέ τα τελευταία χρόνια, πιέζοντας τις κεντρικές τράπεζες να προχωρήσουν ταχύτερα σε μειώσεις επιτοκίων. Η πρώτη μάχη κερδήθηκε: σταμάτησαν την πορεία ανόδου των επιτοκίων. Η δεύτερη μάχη θα είναι πιο σκληρή και δεν θα είναι αναίμακτη.
