«Η σφαγή πρέπει να συνεχιστεί». Αυτό, δυστυχώς, δηλώνει πως θέλει η κυβέρνηση Μπάιντεν, έχοντας ασκήσει βέτο το βράδυ της Παρασκευής στο απεγνωσμένο ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που ζητούσε άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.
Η ψηφοφορία δείχνει όμως την ήττα της απομόνωσης που υπέστησαν αυτή τη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες: από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα, ψήφισε υπέρ και η Γαλλία, ενώ και η Βρετανία απείχε.
Ο Τζο Μπάιντεν, που είχε ψηφίσει υπέρ και των δύο αμερικανικών πολέμων, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στην αρχή της ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης είχε δηλώσει: «Μην κάνετε τα ίδια λάθη με εμάς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν». Μετά το βέτο των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, αυτά τα λόγια πρέπει να ερμηνευτούν διαφορετικά: «Συνεχίστε τη σφαγή, γιατί αυτό που κάναμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν παρέμεινε και θα παραμείνει ατιμώρητο».
Το τελευταίο καρφί
Το βέτο των Ηνωμένων Πολιτειών για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα αποτελεί το τελευταίο «καρφί» σε μια κολασμένη κατάσταση που επιδεινώνεται κάθε λεπτό.
Εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι που είχαν καταφύγει αναγκαστικά στη νότια Γάζα, δεν έχουν που να κρυφτούν για να γλυτώσουν από τους βομβαρδισμούς.
Την ίδια ώρα, έρευνα του καθηγητή κοινωνιολογίας στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Ισραήλ Γιαγκίλ Λεβί, που δημοσίευσε η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, διαπιστώνει ότι τις πρώτες τρεις εβδομάδες της επίθεσης το ποσοστό των αμάχων στον συνολικό αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων αυξήθηκε στο 61%. Η αναλογία αυτή είναι σημαντικά υψηλότερη από το μέσο ποσοστό των απωλειών αμάχων σε όλες συγκρούσεις στον κόσμο τον 20ό αιώνα!
Με τον παλαιστινιακό πληθυσμό να είναι στην «άβυσσο» όπως είπε ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, το βέτο των ΗΠΑ για κατάπαυση του πυρός στον ΟΗΕ ενθάρρυνε ακόμη περισσότερο τη σφαγή αμάχων. Και τον ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος στηρίζει την πολιτική του επιβίωση στον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Γάζα.
«Η βαρβαρότητα που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου δεν θα δικαιολογήσει ποτέ τη συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού», λέει ο Γκουτέρες.
Ο στόχος των τρομοκρατών
Η ιστορία έχει δείξει ότι οι τρομοκράτες μπορεί σπάνια να επιτυγχάνουν τους πολιτικούς τους στόχους. Συχνά όμως πετυχαίνουν έναν στόχο: να αναγκάσουν τον εχθρό να αντιδράσει υπερβολικά. Να προκαλέσουν μια δυσανάλογη απάντηση, ελπίζοντας να κερδίσουν τη συμπάθεια και να ριζοσπαστικοποιήσουν μια νέα γενιά τρομοκρατών.
Η Χαμάς με την αποτρόπαιη επίθεσή της στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου πυροδότησε σε πολλούς Ισραηλινούς τις χειρότερες μνήμες μεταξύ των γενεών των Εβραίων: από πογκρόμ, από το Ολοκαύτωμα και τις απελάσεις από ευρωπαϊκές χώρες, την Αίγυπτο, το Ιράν, το Ιράκ και την Υεμένη. Για αυτό και το 58% των Ισραηλινών εγκρίνουν σήμερα τον πόλεμο!
Αλλά και οι αδιάκριτες αεροπορικές επιδρομές αντιποίνων του Ισραήλ στη Γάζα, που σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους και εκτόπισαν εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, έχουν προκαλέσει στους Παλαιστίνιους την αναβίωση της Νάκμπα (καταστροφή), τον βίαιο εκτοπισμό των Παλαιστινίων κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του κράτους του Ισραήλ το 1948.
Τόσο οι Ισραηλινοί, όσο και οι Παλαιστίνιοι είναι τώρα εγκλωβισμένοι σε μια παγίδα που έστησε η Χαμάς: μια τραυματική αγκαλιά θανάτου και απόγνωσης στην οποία κάθε πλευρά – λογικά βλέποντας τον εαυτό της ως θύμα- αισθάνεται δίκαιη οργή και επιθυμεί σκληρή απάντηση, διεκδικώντας την παγκόσμια συμπάθεια.
Αυτή η τραυματική κληρονομιά θα κάνει τους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους ευάλωτους στην πιο αντιδραστική βία, οδηγώντας σε έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο αιματοχυσίας.
Το κόστος του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς θα γίνει για πολύ καιρό αισθητό τόσο στα άμεσα θύματά του, όσο και στα παιδιά που θα επιβιώσουν. Πεντάχρονα παιδιά που ανακάλυψαν ότι είναι ορφανά και με ακρωτηριασμένα μέλη, να λένε πως θέλουν να αυτοκτονήσουν. Και άλλα παιδιά 8 και 9 ετών που ζουν με το ζόρι, να θέλουν μόνο να πολεμήσουν το Ισραήλ.
Στο μυαλό τους θα υπάρχει πάντα η βία και η απώλεια αγαπημένων προσώπων. Αυτό ισχύει τόσο για τους Ισραηλινούς, όσο και για τους Παλαιστίνιους.
Αυτός ο νέος πόλεμος είναι επίσης πιθανό να φτάσει αργότερα σε κάθε στο σπίτι. Σε κάθε πόλη, όπου γης.
Δεν είναι λοιπόν μόνο ηθική υποχρέωση η κατάπαυση του πυρός, αλλά και στρατηγική ανάγκη, που γεννιέται από την ιστορική μνήμη: την ψυχολογία και τις ολέθριες συνέπειες μιας πληγής που αιμορραγεί συνεχώς…
