Τελειώνουμε την εβδομάδα, με ρευματοπάθεια από τα τιμολόγια-ουράνιο τόξο και καρδιοπάθεια από το ράλι 9% στις τιμές των τροφίμων. Ο πληθωρισμός πέφτει, τα λάδια στα νέφη.
Τελειώνουμε μία εβδομάδα, που δεν την πάει τη φεγγαράδα, κι ας αφήνονται υποσχέσεις για ήρεμη ελληνο-τουρκική βαρκάδα.
Τελειώνουμε την εβδομάδα, με μια αλεπού που μας κάνει να χαμογελάμε. «Για πού, για πού, για πού τραβάει η αλεπού…».
Πες μας, παππού. Τι είναι μία υπόκλιση και προξενεί τόση ενόχληση;
Μην είναι Oruc Reis; Ναι, αυτό που ξέρεις, την «ψαροπούλα», που την είχε παρασύρει τον Φεβρουάριο του 2020 ο άνεμος 128 ναυτικά μίλια από το σύμπλεγμα Καστελόριζου.
Δεν είναι αυτό που νομίζεις και τη Βασ. Σοφίας εκνευρίζεις. «Μια αυτονόητη κίνηση αστικής ευγένειας», «διπλωματικής ευπρέπειας» κι «απόδοση τιμής στην αρχηγό του κράτους», που δεν την είδε στο στιγμιότυπο κανείς. Για μια στάση, μέχρι το παράδειγμα του Ομπάμα στην Ιαπωνία επικαλέστηκαν για να σε επαναφέρουν στην τάξη. Τι είδε ο Γιαπωνέζος;
Ό,τι κι εμείς, που ευθυμήσαμε με τη γυρμένη ιτιά και τις δικαιολογίες για την αχρείαστη, αυθόρμητη (;) επιλογή. Σε καλό να μας βγει.
Είχαμε ανάγκη το χαμόγελο σε περίεργη εποχή. Ήταν ρεγάλο μεγάλο, βαλαά, μπιλαά. Ας πάει κι αυτό, στην ευχή του Αλλάχ.
Εκείνο που με προβληματίζει είναι η κατάληξη στο ευθυμογράφημα του Ψαθά.
Μην την πάθουμε σαν τον ερίφη με τον Πατισάχ. «Παρουσιάζεται στο Σουλτάνο, κάνει δέκα τεμενάδες, κολλά τη μύτη του στο πάτωμα» και λέει:
– «Πολυχρονεμένε σου έφερα ένα δώρο, που ούτε το είδες ποτέ σου ούτε το ξέρεις. Να το μαγειρέψεις και να το φας, βιλαΐ, μπιλαΐ, και θα σχωρνάς…» Ξετρελαίνεται το άστρο του βιλαετιού με τα κρεμμύδια, γεμίζει το κάρο με φλουριά.
Πέρασε ο καιρός, παρουσιάζει άλλος το σκόρδο και ο Πατισάχ λες και μύρισε ρόδο. «Φυλάξτε τα σκόρδα και δώστε του τον θησαυρό». Τα κρεμμύδια.
