Για τις ημέρες των εορτών, στο καλάθι των Χριστουγέννων δεν θα περιλαμβάνονται μελομακάρονα και κουραμπιέδες. «Με δική μου απόφαση είπαμε όχι, για να μην υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός σε φούρνους και ζαχαροπλαστεία» ξεκαθάρισε πέρυσι ο αρμόδιος υπουργός Ανάπτυξης.
Ο φετινός πρόσθεσε στο καλάθι τα γλυκίσματα των ημερών -αδιάψευστος μάρτυρας η γραπτή ανακοίνωση με την επισήμανση- και σε λίγη ώρα φαγώθηκαν. Δεν χώραγαν. Η πρώτη αναφορά οφειλόταν σε «παραδρομή». Ναι, καλααά!
Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε τα μελομακάρονα στο καλάθι και τον κουραμπιέ πασπαλισμένο με άχνη. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε, με την ετυμολογία τους εξοικειωνόμαστε. Το γλυκό… του μακαρίτη, κατά μία εκδοχή. Μέλι + μακαρόνι. Από τη μεσαιωνική λέξη «μακαρωνία» (νεκρώσιμο δείπνο με βάση τα ζυμαρικά), που με τη σειρά της έρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «μακαρία», ψυχόπιτα σε οβάλ σχήμα, την οποία πρόσφεραν μετά την κηδεία, στη μνήμη του αποθανόντος.
Δεν ξέρω αν στέκει η εξήγηση. Όποια κι αν είναι, όμως, η ετυμολογία, αλλού είναι η ουσία κι όχι στον πόνο της απωλείας.
Μπέιτε στην κουζίνα και κάντε μαγικά ή μια έρευνα αγοράς, αφού «υπάρχουν για όλα τα βαλάντια γλυκά». Τα έχει αυτά η χαρά της ελεύθερης αγοράς. Στα βασικά των μελομακάρονων υλικά, εποχικά, θερμαντικά και με ισχυρή συμβολική αξία: ελαιόλαδο, χυμός πορτοκαλιού, μέλι, καρύδια, ζυμώνονται διάφορες τιμές κι αντικαταστάσεις, που θα τα χάσεις.
Δεν εννοούμε το σιρόπιασμα (κρύα μελομακάρονα-ζεστό σιρόπι, που γίνονται πιο μαλακά, ή ζεστά μελομακάρονα-κρύο σιρόπι, για πιο τραγανά εξωτερικά), αλλά τα λάδια και τα μέλια. Άλλο μέταλλο, άλλα τέλια.
Ξεπερνιούνται από τα μεταμοντέρνα ξεφτέρια. Μελομακάρονα χωρίς αλεύρι, χωρίς μέλι, χωρίς ψήσιμο. Δεν ψήνομαι κι ας καίει το ηλεκτρικό ρεύμα.
Δεν ψήνομαι, ίσως γιατί στο σπήλαιο της παιδικής ηλικίας ξαναγίνομαι.
