Ο καλπασμός των τιμών των κατοικιών, κυρίως την τελευταία διετία που «τρέχουν» με ρυθμούς διψήφιους, προκαλεί ταυτόχρονα ικανοποίηση και ανησυχίες.
Ικανοποιημένοι είναι οι κάτοχοι ακινήτων, που βλέπουν τις τρέχουσες αξίες τους να αυξάνονται ταχύτατα, με την τάση να τροφοδοτείται από την ισχυρή ζήτηση από το εξωτερικό.
Ικανοποιημένο είναι και το υπουργείο Οικονομικών, που βλέπει μια μελλοντική «φυσιολογική» διεύρυνση της βάσης υπολογισμού της φορολογίας των ακινήτων, καθώς οι αντικειμενικές αξίες θα ακολουθήσουν τις τιμές αγοράς.
Όμως, οι ανατιμήσεις των κατοικιών προκαλούν και ανησυχίες, καθώς οξύνουν το υπαρκτό στεγαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όχι μόνο οι νέοι αλλά και ευρύτερα όλα τα νοικοκυριά.
Σε συνδυασμό και με το ακριβό χρήμα, λόγω των υψηλών επιτοκίων, η απόκτηση κατοικίας καθίσταται δύσκολη έως ανέφικτη για τα νέα ζευγάρια.
Δεν δυσκολεύει, όμως, μόνο η απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας αλλά και η ενοικίαση.
Όπως παρατηρεί η Τράπεζα της Ελλάδος, τα ενοίκια αυξήθηκαν βραδύτερα και ο δείκτης τους απέχει αρκετά από το υψηλό του παρελθόντος, που σημαίνει ότι υπάρχει ακόμη περιθώριο ανόδου.
Ακόμη, η ΤτΕ διαπιστώνει πως, ενώ οι τιμές των κατοικιών και των ενοικίων δεν έχουν πιάσει τα υψηλά επίπεδα του παρελθόντος, η Ελλάδα ήδη βρίσκεται στη δυσμενέστερη θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. σε ό,τι αφορά το κόστος στέγασης, το οποίο απορροφά το 34,2% του εισοδήματος των Ελλήνων, έναντι 19,9% που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Επίσης, ο δείκτης «υπερβολικής επιβάρυνσης λόγω κόστους στέγασης» λαμβάνει για την Ελλάδα την υψηλότερη τιμή μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, καθώς για το 27% του πληθυσμού της χώρας το κόστος στέγασης ξεπερνά το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός του, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρωζώνη είναι στο 9,4%.
Στο πλαίσιο των ανωτέρω, η κυβέρνηση οφείλει να προσεγγίσει το στεγαστικό, που εξελίσσεται σε κοινωνικό πρόβλημα, προωθώντας πολιτικές για τη στήριξη των ευάλωτων, αντίστοιχες με το πρόγραμμα «Σπίτι μου», το οποίο, παρότι λοιδορήθηκε, πέτυχε.
