«Η κατάσταση της τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη και των ομογενών μας που ζουν στα Δωδεκάνησα είναι ένα από τα θέματα που θέτουμε ως προτεραιότητα», είπε ο Τούρκος ΥΠΕΞ στην Επιτροπή Προϋπολογισμού της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και κάποιοι κατά δω μεριά εξεπλάγησαν με την αποκοτιά.
Σιγά! Ποιος αιφνιδιάζεται με την τοποθέτηση επί της ουσίας; Πάλιωσε η αξίωση, αν και είναι η πρώτη φορά που η τουρκική εξωτερική πολιτική τη φορά.
Μα, λίγες ημέρες πριν από την πέμπτη συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας και Τουρκίας στην Αθήνα, παρουσία Ερντογάν, ανακαλύπτει (εκ νέου) η Άγκυρα μειονότητα στη Δωδεκάνησο; Δηλαδή, τι περιμένατε, μέλι και γλυκάνισο;
Αγώνας άνισος, καθότι η Τουρκία δεν αρχίζει μίαν ωραίαν πρωίαν να αναθεωρεί την Ιστορία. Δουλεύει με σύστημα κι απλώνει τη θεματολογία. Προ δεκαετίας έκανε την εμφάνισή του σε φόρουμ μειονοτικών θεμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη «Σύλλογος Πολιτισμού και Αλληλεγγύης Τούρκων Ρόδου, Κω και Δωδεκανήσων». Ήταν ξεκάθαρη η επιδίωξη.
Και τι έγινε; Δεν υπάρχει συνθήκη και διεθνής οργανισμός που να αναγνωρίζει εθνική μειονότητα στην Ελλάδα. Με βάση τη Συνθήκη της Λωζάνης, η μόνη, αναγνωρισμένη νομικά, μειονότητα είναι η μουσουλμανική στη Θράκη.
Στο τούρκικο κονάκι με τις διεκδικήσεις έχουν μεράκι. Το 2014 διοργανώθηκε συνέδριο στην Άγκυρα με τίτλο «Τα δικαιώματα των άλλων: Τούρκοι της Ελλάδας, από τη Ρόδο ως τη Δυτική Θράκη». Το 2019 σε συμπόσιο στη Σμύρνη για τους «Τούρκους» σε Ρόδο και Κω, με την υποστήριξη του πανεπιστημίου Yasar, ετέθη θέμα ιδιοκτησίας, που «λεηλατήθηκε, καταστράφηκε και έλιωσε σαν το κερί», αλλά και δικαιωμάτων στην εκπαίδευση και την ελευθερία της λατρείας.
Στις αρχές του 2023, η «Yeni Safak» έγραφε για σχέδιο διεκδίκησης «απαλλοτριωμένων τουρκικών περιουσιών σε Ρόδο, Κω, Κρήτη και Θράκη», με αφορμή την προσφυγή στα ελληνικά δικαστήρια 4 Τούρκων πολιτών, των οποίων οι παππουδοκυράδες ζούσαν στη Ρόδο.
Καλά, δεν είναι και κανένα φοβερό εμπόδιο, όσο δεν παραδέρνει η εθνική μας στρουθοκάμηλος σε αντιφάσεις.
