Η «Ομάδα Τσακαλώτου» έφυγε ήδη (μάλλον αργά κι όχι νωρίς) αφήνοντας αναπάντητο το βαθιά… πολιτικό δίλημμα εάν ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι κλώνος Τραμπ ή Μπέπε Γκρίλο. Και, κυρίως, αφήνοντας αναπάντητο το ερώτημα ποιος ή ποιοι φταίνε εάν όντως η Αριστερά έφθασε να αναζητά σωτηρία στις δεξαμενές του τραμπισμού.
Η «Ομάδα Αχτσιόγλου» φεύγει οσονούπω (μπορεί σήμερα, μπορεί και αύριο-μεθαύριο) διότι δεν βλέπει, λέει, «προϋποθέσεις συμβίωσης με την παρούσα ηγετική ομάδα». Συμβιώνει αναγκαστικά όμως, μέχρι να δει εάν της βγαίνουν ή δεν της βγαίνουν τα κουκιά για να έχει δική της κοινοβουλευτική ομάδα. Και παραπλεύρως τηλεδιασκέπτεται για να λύσει το έτερο βαρύ δίλημμα: κυβερνησιμότητα ή ιδεολογική καθαρότητα.
Οι λοιπές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ το πρωί κάνουν εκκλήσεις ενότητας και το βράδυ εφορμούν μαζικά στα social media πυροβολώντας ο ένας τον άλλον. Ενδιαμέσως άπαντες καλούν τον Τσίπρα «να παρέμβει» κι όταν εκείνος παρεμβαίνει του χρεώνουν έως και το προπατορικό αριστερό αμάρτημα.
Όλα αυτά μπορούν να συγκροτούν στοιχεία δυνατού πολιτικού reality, δεν μπορούν όμως να συγκροτήσουν κοινωνική υπόθεση και νέο κοινωνικό αίτημα, τα οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη και επιβίωση ενός κόμματος.
Συγκρατούν επίσης τις προφανείς αιτίες του syrizafication: της δραματικής μείωσης της εκλογικής επιρροής του κόμματος, σύμφωνα με τον όρο που καθιερώθηκε πανευρωπαϊκά κατά τη ραγδαία πτώση του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012 (pasokification). Η χθεσινή δημοσκόπηση της Prorata δείχνει πια τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον στην τρίτη θέση αλλά και ισόπαλο σε ποσοστά με το ΚΚΕ (10,5%).
Το πρόβλημα θα μπορούσε να αφορά μόνον τις φυλές της Κουμουνδούρου εάν δεν δημιουργούσε στρέβλωση σε όλο το πολιτικό σύστημα. Ή, άλλως, όπως έλεγε κάποτε ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της ευρωπαϊκής Αριστεράς Ενρίκο Μπερλίγκουερ, «σύντροφοι, είναι ώρα να αναπτύξουμε μια ιδιότητα που μας λείπει: να ψάχνουμε την αλήθεια που κρύβεται στα λόγια των αντιπάλων μας». Και δυο αλήθειες που μπορεί να λένε σήμερα οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η χώρα δεν έχει αντιπολίτευση και πως η εν Ελλάδι Αριστερά έχει απαξιωθεί για τις επόμενες γενιές και δεκαετίες…
