Όλα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους. Καταρχήν η ίδια η ζωή. Αρχίζει από το σημείο μηδέν και καταλήγει στο σημείο μηδέν. Η ιστορία, πάλι, με τους επαναλαμβανόμενους κύκλους της μας διδάσκει πολλά, μας επιτρέπει να προβλέπουμε ή να προλαμβάνουμε καταστάσεις. Κύκλους κάνει και η οικονομία, άλλοτε υφεσιακούς κι άλλοτε αναπτυξιακούς.
Κύκλοι καταγράφονται επίσης στην πολιτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο κύκλος διακυβέρνησης, ή οι κύκλοι που διαγράφουν πολιτικές προσωπικότητες, ενίοτε και τα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που κάνει τον δικό του επίπονο κύκλο.
Πριν από χρόνια άρχισε από τα χαμηλά και για συγκυριακούς, πολιτικούς, κοινωνικούς… ψυχολογικούς λόγους βρέθηκε εν… ριπή οφθαλμού στα υψηλά, κυβέρνησε πεντέμισι χρόνια και επέστρεψε στην αντιπολίτευση, διατηρώντας τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι όμως από ισχυρή θέση όπως θα ανέμενε κανείς. Πλέον, κινδυνεύει να ολοκληρώσει τον κύκλο του, επιστρέφοντας στην αφετηρία. Στο λεγόμενο 3%. Αν το καλοσκεφτούμε, αρχίζει επικινδύνως να φλερτάρει με την προ μνημονίων περίοδο.
Σήμερα, ο μηχανισμός του βρίσκεται χωμένος στα εσωκομματικά χαρακώματα. Τα πρόσωπα που χαρακτηρίζουν, που ενσαρκώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαντλούν όλες τις δυνάμεις τους, κάποια επιτιθέμενα και κάποια αμυνόμενα, όταν η εντολή που δόθηκε από τους ψηφοφόρους του κόμματος ήταν άλλη. Προφανώς αυτό ξεχάστηκε.
Τα στελέχη του, αντί να συστρατευτούν υπό τον νέο αρχηγό τους που εξελέγη λίαν προσφάτως μέσα από μια δημοκρατική, αν και γεμάτη απρόοπτα και εκπλήξεις, διαδικασία, επέλεξαν την επομένη κιόλας των εσωκομματικών εκλογών να τον αμφισβητήσουν ευθέως.
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να οδηγηθεί σε κατακερματισμό των δυνάμεών του, επιβεβαιώνοντας τη ρήση ότι όσο δύσκολα κτίζεται κάτι, τόσο εύκολα γκρεμίζεται. Το βέβαιο είναι ότι για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κάποιος στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ελέγξει τους «κρίσιμους αρμούς του κόμματος».
