Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ασυγκράτητο πνεύμα της παράστασης. Γέννημα της κοινότητας, φορά μάσκες και κοστούμια, χρησιμοποιεί τη γλώσσα και τους ρυθμούς της εποχής, για να δώσει την αίσθηση ότι καταργεί τον χώρο ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία.
Στο θέατρο μπορεί και να καταργείται. Ανάλογα με την παράσταση. Η τέχνη θα δοκιμάσει θέσεις κι αντιθέσεις. Οι θεατράνθρωποι τουλάχιστον θέτουν ερωτήσεις.
Στην πολιτική κάποιοι έχουν αντιρρήσεις. Μόνο ρεπερτόριο, παραστάσεις που σερβίρουν το ασήμαντο ως σπουδαίο, τη θολούρα ως ιδιοφυή πράξη, την αμηχανία ως άποψη.
Κακό θέαμα. Είναι σαν να σου λέει «κάτσε και κοίτα». Έστω κι αν δεν χειροκροτείς.
Τι να χειροκροτήσεις; Το αν θα γίνει ψηφοφορία για το αν πρέπει να γίνει ψηφοφορία για να γίνει ψηφοφορία για το αν πρέπει να γίνει ψηφοφορία; Η διαδικασία είναι η ουσία, η αναπάντητη κλήση και η διαφήμιση της σάλτσας που το στίγμα της στη συνεδρίαση θα αφήσει;
Αν το δεις ως δράμα, είναι για γέλια. Αν το δεις ως κωμωδία, είναι για κλάματα.
Είναι γνωστά τα πράγματα. Η εκλογική ήττα συνοδεύεται από τραυματικές συγκρούσεις. Με τη μετατροπή του κόμματος, που στο παρελθόν είχε μια μεγάλη επιτυχία, σε «Κυρίες της αυλής». Δεν ξεχωρίζει, όμως, ένας Ηλιόπουλος με την ερμηνεία του, όπως στην ταινία. Μόνο επαναλαμβανόμενες σκηνές, όπου οι ένοικοι πετούν τα σκουπίδια τους στην πόρτα του γείτονα, μαλλιοτράβηγμα, μάχη με σκουπόξυλα και μπουγαδόνερα.
Είναι η πρώτη φορά; Υπάρχει διαφορά όταν ένας πόλος στην πολιτική σκηνή κυριαρχεί και ο δεύτερος απλώς ψυχαγωγεί. Η ήττα των κομματικών οραμάτων δεν μπορεί να οδηγήσει σε ήττα των ελληνικών πραγμάτων. Αυτονόητο; Όχι και τόσο.
Η χώρα έχει ανάγκη μια σοβαρή αντιπολίτευση. Μία που να κάνει αισθητή την παρουσία της και να μην οδηγεί την κυβέρνηση σε μια καθόλου χρήσιμη πεποίθηση πως παίζει δίχως αντίπαλο, όπως λίγο πολύ συμβαίνει.
Ο πολίτης περιμένει.
