«Υπερβολικά πολλοί Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί. Πάρα πολλοί έχουν υποφέρει αυτές τις τελευταίες εβδομάδες. Θέλουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέψουμε το να τους συμβεί κακό και να μεγιστοποιήσουμε τη βοήθεια που τους παρέχεται».
Διακρίνω την κριτική μέσα από τη διπλωματική γλώσσα του Αμερικανού ΥΠΕΞ, μα το «υπερβολικά πολλοί» με πυροβολεί. Κάν’ το μου μαθηματικά. Σοφά, λιτά, δυνατά. Πόσοι είναι πολλοί, πόσοι υπερβολικά πολλοί οι νεκροί;
Ο ΟΗΕ, που δεν μπορεί να ενεργεί ουσιαστικά, παρά μόνο να διαπιστώνει, δίνει ένα μέτρο. «Κάθε χρόνο, ο υψηλότερος αριθμός παιδιών που σκοτώνονται από οποιονδήποτε από τους παράγοντες σε όλες τις συρράξεις ανέρχεται, το μέγιστο, σε εκατοντάδες. Μέσα σε μερικές ημέρες έχουμε στη Γάζα χιλιάδες και χιλιάδες νεκρά παιδιά, κάτι που σημαίνει ότι κάτι είναι σαφώς λάθος».
Λάθος στο λάθος, χάνει η ζωή, επειδή κάποιοι παίζουν πόλεμο. Χωρίς τη χορήγηση αναισθητικού. Ευλογούν, όμως, την εγχείρηση, στήνοντας και ανθρωπιστική επιχείρηση. Για να σκοτώνονται οι άμαχοι, αφού έχουν βάλει μια μπουκιά στο στόμα.
«Όταν η ανθρωπιστική δράση υποκαθιστά την πολιτική, γίνεται το σύγχρονο πρόσωπο της αδιαφορίας μετριασμένης από την αποστολή κάποιων τροφίμων και ιατρικών μονάδων. Εγκλείουμε μέσα στη φιλανθρωπία μας τις εθνικές ομάδες ή τις περιοχές του κόσμου που έχουμε αποφασίσει να τις ξεφορτωθούμε ή που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μ’ αυτές, κατά κάποιο τρόπο τις καταδικάζουμε στο αιώνιο καθαρτήριο. Μπορεί ο οίκτος να μας υποχρεώνει, αλλά μονάχα η πολιτική μας εξαναγκάζει». (Πασκάλ Μπρυκνέρ, «Ο πειρασμός της αθωότητας».)
Η πολιτική μαραζιάζει. «Αλίμονο στους λαούς ή τις μειονότητες που δεν διαθέτουν κανένα στρατηγικό ή οικονομικό όπλο ενάντια στους Μεγάλους της ημέρας, αλίμονο σε εκείνους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Γιατί θα γίνουν περίσσιοι λαοί, λαοί απόβλητοι, βυθισμένοι στα σκοτάδια του Άδη».
