«Όταν κάποιος διατείνεται ότι δεν είναι ζήτημα χρημάτων, αλλά θέμα αρχής, τότε είναι ζήτημα χρημάτων». Πόσων; 600 εκατ. ευρώ, που υπολογίζονται τα έσοδα από το νέο σύστημα φορολόγησης των αυτοαπασχολουμένων; Για ένα θέμα αρχής, όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής;
«Είναι παράλογο να ισχυρίζεται κάποιος ότι κάνει μια δουλειά δεκαπέντε χρόνια και δεν βγάζει τον βασικό μισθό», σχολίασε ο υπουργός Εργασίας τις αντιδράσεις.
Γιατί, δεν είναι παράλογο το νομοσχέδιο να αφήνει περιθώρια φοροαποφυγής σε όποιον δηλώσει 10.920 εισόδημα, κατεβάζοντας τα κέρδη του εκεί που τα… θέλει το κράτος;
Όλη η ιστορία με τα φορολογικά είναι σπουδή στα σουρεαλιστικά. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τουλάχιστον τρεις φορές στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να επιβληθεί φορολογία στους άγαμους άνδρες. Το 1928 διαβάζεις την αιτιολογία «ανάγκη προσαρμογής της φορολογίας επί τη βάσει της βιολογίας» και μένεις παγωτό. Ο φόρος των αγάμων, που θα καταβαλλόταν από ορισμένης φορο-βαθμίδας και άνω άγαμους που είχαν συμπληρώσει το 35ον έτος της ηλικίας -εξαιρούνταν οι γυναίκες και οι προστάτες οικογενειών-, θα απέφερε τουλάχιστον 10 εκατ. ετησίως. Εκτιμήσεις, ανεφάρμοστες λύσεις.
Γιατί, η φορολογία του καλύτερου φίλου του ανθρώπου, το 1899, τι έβαλε στον κρατικό κορβανά;
Άντε να διακρίνεις τους σκύλους σε πολυτελείας και κυνηγεσίας (φόρος 10 δραχμές) και λοιπούς (φόρος 3 δραχμές). Το υπουργείο Οικονομικών να ακούς. Έστελνε συνεχώς εγκυκλίους ερμηνευτικούς.
Το καλύτερο, όμως, ήταν η προσπάθεια φορολόγησης των πλουτισάντων επί Κατοχής (ΦΕΚ 56 12.03.1945). «Θα ήτο κοινωνικώς άδικον και άκρως αντίθετον προς την απαίτησιν της κοινής γνώμης, εάν πρόσωπα ωφεληθέντα εκ της εθνικής καταστροφής, εξηκολούθουν και μετά την αποκατάστασιν του Κράτους του Νόμου, να καρπώνται ανενόχλητα τα πραγματοποιηθέντα, κατά των ανωτέρω αναφερθέντα τρόπον, αγαθά».
Θέμα αρχής, που δεν πήγε κατ’ ευχήν. Ο λόγος προφανής.
