Ακόμη κι όσοι βδελύσσονται την ανάμιξη των ΗΠΑ στις διεθνείς υποθέσεις, αναγνωρίζουν ότι η ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου επιτεύχθηκε χάρη στον «θείο».
Σύμφωνα με τον Ισραηλινό καθηγητή στρατιωτικής ιστορίας Μάρτιν βαν Κρέβελντ, όταν το 1977-78 οι συνομιλίες Μπέγκιν – Σαντάτ έφτασαν σε αδιέξοδο για το εδαφικό, το Σινά κ.λπ., ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, Μοσέ Νταγιάν, ζήτησε από τον Μπέγκιν να φωνάξει τους Αμερικανούς.
Παρόλο που δεν μπορούσε να το πει, ο λόγος που τους ήθελε ήταν για να ασκήσουν πίεση στον Μπέγκιν, ο οποίος είχε εγκλωβιστεί στο δόγμα διατήρησης της ισραηλινής κυριαρχίας στα κατεχόμενα εδάφη. Το κόλπο έπιασε. Με τον Τζίμι Κάρτερ να παρεμβαίνει, ο Μπέγκιν αναγκάστηκε να θέσει το ερώτημα στο εκλογικό σώμα: «Θέλετε πραγματικά να έλθουμε σε ρήξη με τις Ηνωμένες Πολιτείες;». Η πλειοψηφία πήρε το μήνυμα και το επέστρεψε υπέρ της συμφωνίας.
Σήμερα, συνομιλίες δεν υπάρχουν. Δεν υπήρχαν και πριν από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου. Μιλούν οι βόμβες και οι ρουκέτες. «Είναι κάτι περισσότερο από μια ανθρωπιστική κρίση, είναι μια κρίση της ανθρωπότητας», δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΗΕ, αλλά ποιος ακούει τους ΟΗέδες. Οι δολοφονίες αμάχων, για τους οποίους τόσο πολύ νοιάζεται η διεθνής κοινότητα, θεωρείται σχεδόν κανονικότητα. Αυτή η αντιφατικότητα επιβεβαιώνει αυτό ακριβώς που επιχειρεί να αρνηθεί.
Η έγνοια είναι υποκριτική, καθώς άλλα προηγούνται πάντα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στρώνοντας τον δρόμο επόμενων τραυμάτων.
Αυτή είναι η στοχευμένη επιχείρηση; «Χάνουμε την κοινή γνώμη στην Ευρώπη και σε μία ή δύο εβδομάδες θα αρχίσουμε να χάνουμε κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Και μετά από άλλη μια εβδομάδα η τριβή με τους Αμερικανούς θα βγει στην επιφάνεια». Ο πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός, Εχούντ Μπάρακ, ανησυχεί και ο πρώην διευθυντής της Shin Bet, Αμί Αγιαλόν, ομολογεί ότι μόνο η λύση των δύο κρατών θα φέρει την ασφάλεια στο Ισραήλ. «Γιατί διαφορετικά θα δημιουργήσουμε ένα κράτος απαρτχάιντ και δεν θα είμαστε ποτέ ασφαλείς».
Έναν μήνα και μία ημέρα μετά, μόνη βεβαιότητα οι όμηροι, οι εκτοπισμένοι και οι νεκροί.
