Σήμερα κλείνει ένας μήνας από εκείνη την αποφράδα ημέρα, το μαύρο Σάββατο, όταν ένοπλοι της Χαμάς προέβησαν στο πρωτοφανές μακελειό στο νότιο Ισραήλ.
Ποιος απελευθερωτικός αγώνας μπορεί να δικαιολογήσει τη σφαγή αμάχων; Νεαρών παιδιών που χόρευαν σε πάρτι για την ειρήνη, ειρηνιστών που πάλευαν χρόνια για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, Αράβων Βεδουίνων που ζούσαν μάλιστα σε μη αναγνωρισμένες από το κράτος του Ισραήλ κοινότητες, Ταϊλανδών εργατών γης, ακόμη και ενός Παλαιστινίου (Ισραηλινού υπηκόου) που οδηγούσε ασθενοφόρο και είχε σπεύσει προς βοήθεια στην περιοχή.
Η Χαμάς γνώριζε καλά πως με την αποτρόπαια πράξη της θα προκαλούσε τα αντανακλαστικά του Ισραήλ και θα βύθιζε τη Λωρίδα της Γάζας και εν γένει τον πληθυσμό των Παλαιστινίων σε νέα δεινά.
Έναν μήνα μετά, η Μέση Ανατολή βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Η τύχη των Ισραηλινών ομήρων παραμένει αβέβαιη, καθώς οι όποιες μεσολαβητικές προσπάθειες δεν έχουν καταλήξει παρά στην απελευθέρωση δύο μόνο γυναικών, ενώ μια Ισραηλινή δεκανέας απελευθερώθηκε εν μέσω των ισραηλινών χερσαίων επιχειρήσεων.
Παρά τις εκκλήσεις, η ανθρωπιστική εκεχειρία μοιάζει να είναι μακριά, ενώ οι συζητήσεις για το μέλλον της Γάζας ή την επανέναρξη των ειρηνευτικών συνομιλιών ανάμεσα στο Ισραήλ και τους Παλαιστινίους μοιάζει με τραγούδι του… Τζον Λένον.
Το μαύρο Σάββατο της 7ης Οκτωβρίου επισκίασε μια άλλη θλιβερή επέτειο: τη δολοφονία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν στις 4 Νοεμβρίου του 1995. Ήταν η απαρχή του θανάτου του στρατοπέδου της ειρήνης. Τι ειρωνεία, ο σημερινός βαλλόμενος πανταχόθεν πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ως αντιπολίτευση τη δεκαετία του ’90 είχε συμβάλει στο εμπρηστικό κλίμα που οδήγησε στη δολοφονία Ράμπιν.
