«Μιλάτε για την Ευρώπη, αλλά σε ποιον αριθμό να της τηλεφωνήσω;» φέρεται να είχε πει στη δεκαετία του ’70 ο Αμερικανός, τότε υπουργός Εξωτερικών, Χένρι Κίσινγκερ. Υπονοώντας ότι σε θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν υπάρχει συγκεκριμένος Ευρωπαίος συνομιλητής.
Από τότε βέβαια πολύ νερό κύλησε κάτω από τις γέφυρες των ποταμών της Ευρώπης. Η Ε.Ε. απέκτησε επικεφαλής διπλωμάτη με τη Συνθήκη της Λισαβώνας, ενώ και ο ίδιος ο 100ετής Κίσινγκερ είπε πως δεν θυμάται να έχει πει την περίφημη αυτή φράση.
Ο Κίσινγκερ έχει όμως απόλυτο δίκιο όταν λέει ακόμη και σήμερα ότι «το πιο σημαντικό, σε πολλά θέματα, είναι πως δεν υπάρχει πραγματικά μια ενοποιημένη ευρωπαϊκή στρατηγική προσέγγιση».
Ενώ ο κόσμος φλέγεται, η Ευρώπη -τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Μέση Ανατολή- δεν έχει ενιαία φωνή, όπως φάνηκε και στη σχετική ψηφοφορία στη Γ.Σ. του ΟΗΕ για τη Γάζα.
Η Ε.Ε. παλεύει απλώς για να επιβεβαιώσει τη διεθνή γραμμή του Λευκού Οίκου με έναν διαφορετικό ηχηρό, αλλά κενό τρόπο.
Άλλωστε, τι κάνουν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης για την ανάπτυξη; Είμαστε οκτώ εβδομάδες μακριά από το νέο έτος, από την 1η Ιανουαρίου 2024, που το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης θα πρέπει να επανέλθει σε ισχύ. Αλλά ακόμη δεν έχουν καθοριστεί οι νέοι βασικοί κανόνες για να λειτουργήσει. Λόγω της γερμανικής εμμονής στον ενιαίο κορσέ για το χρέος και το έλλειμμα όλων των χωρών.
Την ίδια ώρα, η οικονομία της Ε.Ε. είναι με την πλάτη στον τοίχο.
Οι εκτιμήσεις για το ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του 2023 για την Ένωση είναι ανησυχητικές. Στην Ευρωζώνη των 20 το ΑΕΠ φαίνεται να μειώνεται κατά 0,1% και στην Ένωση των 27 ανάπτυξη μόλις 0,1%. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες αναπτύσσονται σχεδόν κατά 5% και ας έχουν πληθωρισμό ανάλογο με τον δικό μας.
Η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική καθορίζονται από κάποιους οικονομολόγους, ιδεολόγους του γερμανικού προτεσταντικού συστήματος, που ξέρουν μόνο πώς να φλυαρούν για δημοσιονομική και νομισματική αυστηρότητα και αντιπληθωριστική λιτότητα.
