Μάθαμε το 2015 τη δημιουργική ασάφεια, με την οποία προκόψαμε όταν προσγειώθηκε η πραγματικότητα πάνω μας.
Τώρα μάθαμε και τη δημιουργική αποχή. Όχι από αυτοδιοικητικές ή εθνικές κάλπες, αλλά από του ΟΗΕ τις κάρτες. «Η αποχή στο πλαίσιο του ΟΗΕ δεν ισοδυναμεί σε καμία περίπτωση με καταψήφιση. Αντιθέτως, είναι δημιουργική, υπό την έννοια ότι η χώρα δεν προσμετράται στους παρόντες και άρα διευκολύνεται η επίτευξη ειδικής πλειοψηφίας των δύο τρίτων».
Το ξέραμε ότι δεν διακρινόμαστε για διπλωματική δεξιοτεχνία, αλλά πού είναι η δημιουργία στη δικαιολογία των «πηγών»; Βγήκαμε έξω για να το ψηφίσουν οι μέσα, αφού καταλάβαμε ότι οι περισσότεροι θα το ψήφιζαν;
Το ΔΗΣΥ που επικροτεί την κυπριακή αποχή, ακολουθεί πιο δημιουργική επιλογή επιχειρημάτων. «Η Κύπρος και η Ελλάδα στήριξαν την πρόταση του Καναδά, η οποία, επιπρόσθετα με την ανθρωπιστική εκεχειρία, κατονόμαζε την τρομοκρατική δράση της Χαμάς και ζητούσε την άμεση απελευθέρωση των ομήρων.
Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν υποστηρίχθηκε από την πλειοψηφία της Γ.Σ. του ΟΗΕ η καναδική πρόταση;
Οφείλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να αποφασίσουμε σε ποια μεριά της Ιστορίας θέλουμε να είμαστε».
Ε, καλά θέλει και ερώτημα; Μόνο, που υπάρχει ένα προβληματάκι. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς πώς η Ιστορία θα διαμορφωθεί. Οι μεγάλοι και ισχυροί μπορούν να το παραβλέψουν, γιατί το παιχνίδι θα ελέγξουν.
«Εάν είμεθα, Κύριοι, ικανώς ισχυροί, ώστε αυτοτελώς να χαράσσωμεν πολιτικήν προς κατάπραξιν των εθνικών μας αξιώσεων, θα εδεχόμην να συζητήσω σοβαρώς προς εκείνον, ο οποίος θα μοι έλεγεν ότι η ισχύς είναι υπεράνω του δικαίου και το συμφέρον υπεράνω των υποχρεώσεων. Αλλ’ όταν το Κράτος τούτο είναι μικρόν, συμβαίνει ώστε η τήρησις των ηθικών επιταγών να συμβιβάζεται τελείως προς τα υλικά συμφέροντα, προς τα συμφέροντα τα πολιτικά του Κράτους και να είναι αδιάσπαστος απ’ εκείνων» (Βίβλος τού Ελευθερίου Βενιζέλου, τομ. 6ος, Αθήναι, 1979).
