Οι πολιτικοί οφείλουν να γνωρίζουν πότε πρέπει να μιλούν και πότε να σιωπούν. Πότε να επιτίθενται και πότε να αμύνονται, κυρίως όμως πότε να κρατούν αποστάσεις από τα γεγονότα, να αφήνουν τον χρόνο να τρέχει, είτε για να θεραπεύσει πρόσωπα και καταστάσεις είτε για να εκθέσει, να αποκαλύψει ή να ανατρέπει γεγονότα.
Οι πολιτικοί καλό είναι να… παίρνουν τον χρόνο τους, ώστε να χωνεύουν τις εξελίξεις, ιδιαίτερα τις αναπάντεχες, τις… ουρανοκατέβατες, τις χειραγωγούμενες εμφανώς ή αφανώς, αλλά και να τις αξιολογήσουν σε ήρεμο πνεύμα και όχι σε φάση πανικού. Εξάλλου, ο πανικός οδηγεί σε λάθη, πολλές φορές σε ανεπανόρθωτα λάθη.
Από την άλλη, η υπερέκθεση των πολιτικών στα μέσα ενημέρωσης, όπως και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν συνιστάται. Γενικότερα, η υπερβολή δεν συνάδει με το πρέπον, με τον στόχο, δεν οδηγεί με ασφάλεια τα «θέλω» και τα «πιστεύω». Συνήθως αποπροσανατολίζει, άλλοτε διχάζει, προκαλεί αντιδράσεις.
Η διαφοροποίηση, ενώ με όρους αγοράς αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας, με όρους πολιτικής ενίοτε είναι καταστροφική, ιδιαίτερα αν το κοινό δεν αντέχει τη διαφοροποίηση.
Γενικότερα, το μέτρο, η φωνή της λογικής, η πιστότητα στον λόγο και την άποψη, η ισορροπία των μηνυμάτων, οι σαφείς τοποθετήσεις με αρχή, μέση και τέλος, κτίζουν σχέσεις, θέσεις, δυνάμεις, συμμαχίες, στρατηγικές, κτίζουν το μέλλον σε σταθερές βάσεις.
Στις μέρες μας, κάποιοι έχασαν το μέτρο, άλλοι βιάστηκαν κι άλλοι υπερέβαλαν εαυτόν, υπερεκτίμησαν καταστάσεις, έφυγαν μπροστά και δεν γύρισαν να δουν πόσοι ακολουθούν.
Κάποιοι δεν έμαθαν να χάνουν… και η αποδοχή της ήττας είναι η αφετηρία για την επόμενη νίκη και χωρίς αφετηρία νίκη δεν μπορεί να υπάρξει.
