Ο Γκάγιεφ αναλώνεται σε κινήσεις του μπιλιάρδου, βγάζει λόγους για τη βιβλιοθήκη του και προτείνει ανεφάρμοστες λύσεις, ενώ ταυτόχρονα φλυαρεί ακατάσχετα και κομπάζει πως έχει ξοδέψει μια περιουσία σε καραμέλες.
Η επιπόλαια, ονειροπαρμένη και σπάταλη Λιούμπα περί άλλων τυρβάζει, όταν ακούγονται οι ήχοι των τσεκουριών. Σκορπίζει δεξιά κι αριστερά και το τελευταίο της καπίκι από μεγαλομανία, ενώ κάνει πάρτι τη μέρα που βγαίνει σε πλειστηριασμό το κτήμα της.
Ο έμπορος Λοπάχιν έχει μερικές καλές ιδέες, αλλά παραμένει αγροίκος, που δεν τα καταφέρνει ούτε να φλερτάρει.
Ο κόσμος όλων των ηρώων χάνεται κι αυτοί περιφέρονται και συμπεριφέρονται σαν νήπια, ενώ οι βυσσινιές πριονίζονται και το σπίτι θα γκρεμιστεί.
«Έβαλα τα κλάματα διαβάζοντάς το και δεν μπορούσα να σταματήσω», έγραψε στον Τσέχοφ ο Στανισλάφσκι όταν διάβασε το θεατρικό «Ο Βυσσινόκηπος», για να λάβει την απάντηση του συγγραφέα: «Το έργο μου δεν είναι δράμα, αλλά κωμωδία, στιγμές στιγμές, μάλιστα, φάρσα».
Όσα συμβαίνουν στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, οι αποδοκιμασίες και οι επιδοκιμασίες, οι καυστικές αναρτήσεις στα μανταλάκια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι αποχωρήσεις, η διαγραφή, οι υπόγειες συγκρούσεις και οι υπέργειες επιθέσεις, οι αλληλοκατηγορίες και οι φασαρίες, τα ανιαρά, τα ανάξια περιγραφής μικρογεγονότα, οι εκρήξεις και τα ανομολόγητα ή ομολογημένα πάθη είναι για γέλια και για κλάματα. Κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον;
Το δράμα και η κωμωδία είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος: του φυλλορροήματος. Όσο πέφτει η πολιτική επιρροή, οι συγκρούσεις είναι μόνο η αρχή.
Στον κομματικό κήπο μοιάζει να μην ενοχλούνται από τον χτύπο. «Κανείς δεν έχει πρόβλημα να τον πουν κακό. Όλοι έχουν πρόβλημα να τους πουν γελοίους». Όλοι; Έτσι λέει ο Μολιέρος, πού να ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι η αξιωματική αντιπολίτευση είναι θεσμός και το φρούμασμα και το θέαμα δεν είναι του πολίτη ο καημός.
