Αφωνία, πολυφωνία, ατολμία ή απραξία; Για μια ακόμη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχασε τον βηματισμό της σε ένα σοβαρότατο διεθνές ζήτημα. Δεν κατάφερε να παρέμβει με μια φωνή, με μια κεντρική θέση, συμπαγή στιβαρή, ικανή να καθορίσει τις εξελίξεις, να διαφυλάξει τα συμφέροντά της.
Η κρίση στη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο την πολεμική σύρραξη μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, που δεν αποκλείεται να προκαλέσει γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή -κάποιοι μιλούν ακόμη και για την πρόκληση ενός… τρίτου παγκόσμιου πολέμουαντιμετωπίσθηκε από την Ευρώπη ασυντόνιστα, δίχως πολιτική πυγμή, ή με την ισχύ που θα αναλογούσε σε μια υπερδύναμη, σε μια ήπειρο με ισχυρή οικονομία, κοινό νόμισμα και κοινά συμφέροντα σε ζητήματα όπως η παγκόσμια ειρήνη, η διασφάλιση των ευρωπαϊκών συνόρων και η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού.
Η Ευρώπη βρέθηκε και πάλι απροετοίμαστη να αντιδράσει ως ένα οργανωμένο σύνολο, μέσα από τα θεσμικά της όργανα.
Βεβαίως τα… προσχήματα τηρήθηκαν. Οι επισκέψεις σε ανώτατο επίπεδο εκπροσώπησης της Ε.Ε. έλαβαν χώρα στην εμπόλεμη ζώνη, διάλογος υπήρξε, όπως και οι… καθιερωμένες δηλώσεις περί πολιτικής σύμπνοιας. Μόνο που ακολούθησαν και επιμέρους επαφές Ευρωπαίων ηγετών με την κυβέρνηση του Ισραήλ, όπως και διμερείς διπλωματικές παρεμβάσεις. Στο… τέλος, βέβαια, το… φίδι από την τρύπα ανέλαβαν να βγάλουν εκ νέου οι ΗΠΑ.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου μάλιστα η Ευρώπη βρέθηκε να συμπιέζεται ενεργειακά και εν γένει οικονομικά μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, όπως και με την πανδημία όπου λίγο έλειψε οι Ευρωπαίοι πολίτες να μείνουν εκτός της παγκόσμιας… μοιρασιάς εμβολίων.
Η ίδια ιστορία, ξανά και ξανά. Ως πότε;
