Όταν η Χαμάς εισέβαλε στις 7 Οκτωβρίου στο νότιο Ισραήλ για να διαπράξει βαρβαρότητες που είχαμε να δούμε από την εποχή που έσπερνε τον τρόμο το Ισλαμικό Κράτος (ISIS) ήξερε πολύ καλά πως δεν μαχόταν για κανέναν «παλαιστινιακό σκοπό».
Οι ηγέτες της όσο τυφλωμένοι και αν είναι από τον φανατισμό αντιλαμβάνονταν πλήρως ότι δεν θα μπορούσε ποτέ μία σφαγή να βελτιώσει τις συνθήκες των κατοίκων της Γάζας, ούτε βεβαίως να πείσει το Ισραήλ ή τη διεθνή κοινότητα να καθίσουν στο τραπέζι για να συζητήσουν σοβαρά την λύση των δύο κρατών, που συνυπάρχουν ειρηνικά. Σε τι πόνταραν;
Σε μία σκληρή απάντηση από το Ισραήλ, όπως αυτή που είδαμε με τον πλήρη αποκλεισμό της Γάζας και τους ανηλεείς βομβαρδισμούς. Και κατά συνέπεια σε διεθνή κατακραυγή και διαδηλώσεις σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και σε πολλές χώρες της Δύσης.
Πόνταραν στο να καταδικάσουν τους ήδη πολύπαθους Παλαιστινίους σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και δυστυχίας, θρέφοντας από τη μία τα αντι- ισραηλινά αισθήματα διεθνώς και μπολιάζοντας από την άλλη με επαρκείς δόσεις απόγνωσης, οργής και μίσους χιλιάδες νεαρούς, για να να στρατευτούν στην ιδέα της τζιχάντ και να μετατραπούν σε στυγνούς δολοφόνους.
«Κάθε κηδεία αμάχου, παράγει και έναν τρομοκράτη». Είναι και αυτός ένας τρόπος να «γεννάς» «μαχητές», που πυροβολούν αδιακρίτως, επιτίθενται με μαχαίρια ή ζώνονται με εκρηκτικά, από τα παλαιστινιακά εδάφη έως τον Λίβανο και την Ευρώπη.
«Θα σκότωναν ποτέ τα δικά τους παιδιά;» αναρωτιούνται κάποιοι για το χτύπημα στο νοσοκομείο της Γάζας, απορρίποντας ως «παράλογη» την εκδοχή του πλήγματος από ρουκέτα της Ισλαμικής Τζιχάντ.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε ακόμη ποιος ευθύνεται για το έγκλημα αυτό με τους 500 νεκρούς και δεν χρειάζεται να σπεύσουμε να υιοθετήσουμε με άνεση τη μία ή την άλλη εκδοχή πριν υπάρξει κάποιου είδους ανεξάρτητη έρευνα, πριν δούμε επιβεβαιωμένα στοιχεία.
Αλλά το να αναρωτιέσαι εάν τρομοκρατικές οργανώσεις θα έκαναν κακό σε «δικούς τους» είναι σαν να τους αναγνωρίζεις δυνατότητα ορθολογικής δράσης, σαν να θεωρείς ότι μάχονται για κάποιον τάχα μου «ιερό σκοπό». Για αυτούς τα «δικά τους παιδιά» – δεν είναι τίποτα από άλλο από τα πιόνια τους σε ένα παιχνίδι αίματος.
