Η είδηση το Σάββατο το πρωί ότι η Χαμάς έχει μπει στο νότιο Ισραήλ και καθαρίζει κόσμο μας έπιασε στον ύπνο. Μετά το πρώτο σοκ, πέσαν βροχή τα τηλέφωνα και οι επικοινωνίες να μάθουμε αν αγαπημένα μας πρόσωπα είναι καλά.
Συγγενικό πρόσωπο έτυχε να βρίσκεται σε επίσκεψη στο νότιο Ισραήλ. Μέσω τρίτων μάθαμε ότι είναι καλά…Μέρες μετά το μακελειό πληροφορούμαστε την όλη αλήθεια. Πώς είχε στείλει αποχαιρετιστήριο μήνυμα στους γονείς της που ζουν στο εξωτερικό, καθώς το μοσάβ (αγροτοσυναιτεριστικός οικισμός) που είχε επισκεφτεί κοντά στα σύνορα της Γάζας δεν είχε μείνει αλώβητο.
Ένοπλοι είχαν εισβάλλει και εκεί αλλά ευτυχώς από ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης, δεν μπήκαν στο σπίτι.. Και αναρωτιέμαι αυτός ο άνθρωπος που έτυχε να ζει στο Ισραήλ, έχει ή δεν έχει θέση στην «ελεύθερη Παλαιστίνη»; Ή αν ω μη γένοιτο γινόταν το μοιραίο θα έπρεπε να τη θεωρήσουμε «παράπλευρη απώλεια» σε…αντιαποικιακό πόλεμο, χρησιμοποιώντας την κυνική γλώσσα των απανταχού ιμπεριαλιστών;
Ή θα έπρεπε να πούμε «καλά να πάθετε» όπως ακούστηκε από ορισμένα χείλη την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Μήπως και οι 3.000 νεκροί των Δίδυμων Πύργων έπρεπε να πληρώσουν για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό;
Στην «ελεύθερη Παλαιστίνη» έχουν θέση οι 150.000 διαδηλωτές που τραγούδούσαν «bibi ciao», παραφράζοντας το ιστορικό αντιφασιστικό τραγούδι (bella ciao) ή μας αρέσουν μόνο αν φωνάζουν «επανάσταση»-υπήρξαν και αυτοί—ή υψώνουν κόκκινες -και τέτοιοι υπήρξαν- και όχι ισραηλινές σημαίες;
Και πώς να μιλήσεις για συνύπαρξη όταν ακούς στο τηλέφωνο τον πανικό του ανθρώπου που τρέχει στα καταφύγια και πού μέχρι χθες καμάρωνε που βρισκόταν στο Τελ Αβίβ με χιλιάδες άλλους και διαδήλωνε κατά του φασίστα Μπεν Γβιρ;
Πώς να μιλήσεις για συνύπαρξη όταν το μακελειό της Χαμάς περιλαμβάνει και Ταϊλανδούς εργάτες γης, Άραβες Βεδουϊνους και ειρηνιστές που χρόνια φωνάζουν «δύο κράτη για δύο λαούς» και έτρεχαν στη Γάζα να συμπαρασταθούν;
Έγινα αριστερός την εποχή της μεταπολίτευσης, ακούγοντας για τη χούντα, τον Πινοσέτ, το Βιετνάμ, το Σάχη στο Ιράν. Με την ευαισθησία του εφήβου, ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο, βλέποντας την αριστερά να βάζει πάνω από όλα τον άνθρωπο.
Φώναξα «ειρήνη τώρα», όταν το Ισραήλ έμπαινε στο Λίβανο και η Δυτική Όχθη έπαιρνε φωτιά…
Και παρά τα δάκρυα αγωνίας για τους αγαπημένους θα συνεχίσω να διατρανώνω: «Εβραίοι και Άραβες αρνούμαστε να είμαστε εχθροί», αν και θα μπορούσα να είμαι εγώ ο ίδιος ένας από τους «αποικιοκράτες» που έσφαξε η Χαμάς.
