Καθώς γραφόταν αυτό το άρθρο, το Ισραήλ συγκέντρωνε στρατεύματα στα σύνορα και φαινόταν να είναι έτοιμο για μία χερσαία επέμβαση στη Γάζα με σκοπό να «τελειώσει» τη Χαμάς.
Το μεγάλο ερώτημα, τόνιζαν αναλυτές, είναι εάν κόβοντας το κεφάλι της τρομοκρατικής οργάνωσης, που μπήκε στο έδαφός του, για να σφαγιάσει τουλάχιστον 1.200 αμάχους και να αρπάξει έως και 150 ομήρους, θα «τελειώσει» με αυτή ή θα δει νέα «κεφάλια» να ξεπηδούν. Μία χερσαία επέμβαση, εξηγούσε το Foreign Policy, δεν σημαίνει απλά να εισβάλεις και να εξοντώσεις τον εχθρό. Θα πρέπει να μείνεις, ώστε να κρατήσεις τον έλεγχο. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Ακόμη και εάν πεθάνει η Χαμάς ο ισλαμοφασισμός θα ζει.
Η Χαμάς όμως δεν είναι ο μόνος ούτε ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Ισραήλ. Ο τελευταίος πηγάζει από το πώς θα αντιδράσουν δύο άλλοι παράγοντες: η Χεζμπολάχ, αλλά και το Ιράν. Η Χεζμπολάχ, που έχει προς το παρόν περιοριστεί στο να εξαπολύει ρουκέτες από τον Λίβανο, είναι μία πολύ πιο καλά εκπαιδευμένη και κυρίως εξοπλισμένη οργάνωση από τη Χαμάς.
Το 2006 ο κόσμος πήρε μία γεύση του τι μπορεί να κάνει, με έναν πόλεμο 34 ημερών με το Ισραήλ. 157 Ισραηλινοί στρατιώτες έπεσαν νεκροί. Οι απώλειες στην πλευρά της Χεζμπολάχ ήταν πολύ μεγαλύτερες. Αλλά διεκήρυξε τη «νίκη» της. Και η κοινή γνώμη στο Ισραήλ έμεινε με την αίσθηση της ήττας, αν κρίνει κανείς από τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν τότε πως τα 2/3 των Ισραηλινών ήθελαν την παραίτηση του πρωθυπουργού τους.
Το Ιράν εκπαιδεύει και χρηματοδοτεί τόσο τη Χεζμπολάχ όσο και τη Χαμάς. Και μπορεί να αρνείται κάθε εμπλοκή. Αλλά ο θρησκευτικός του ηγέτης δεν κρύβει τη χαρά του: «Φιλάμε τα χέρια εκείνων που σχεδίασαν την επίθεση» είπε. Το πρόβλημα είναι πως δεν τα φιλάνε μόνο, τα «φυλάνε» και τα θρέφουν με κάθε τρόπο.
