Η αστάθεια και η αβεβαιότητα είναι πλέον η νέα κανονικότητα για τον πλανήτη. Και όχι χωρίς αιτίες. Αρκεί να θυμηθούμε τι έχει ζήσει η ανθρωπότητα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Από το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού και τις πρωτόγνωρες εικόνες και συνθήκες που ζήσαμε στα lockdowns. Τον φόβο της επόμενης μέρας που κράτησε τον κόσμο σε κάποιου είδους περιορισμό.
Τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις οικονομικές επιπτώσεις του. Αλληλουχία καταστροφικών σεισμών, πλημμυρών και πυρκαγιών. Και τώρα, που ο παγκόσμιος πληθυσμός προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον υψηλό πληθωρισμό και την οικονομική στασιμότητα, έρχεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή.
Οι τελευταίες γενιές είχαν να περηφανεύονται πως δεν έζησαν κακουχίες και πολέμους. Φαίνεται όμως θα τα ζήσουμε όλα μαζεμένα. Και το ζητούμενο εδώ είναι ο κόσμος να καταφέρει να βρει κάποιου είδους συνοχή, που θα αλλάξει αυτή την άσχημη πορεία που υπαγορεύουν οι γεωπολιτικές εντάσεις και η οικονομική ανισορροπία.
Τα μέτωπα του πολέμου που έχουν ανοίξει είναι πολλά και άκρως επικίνδυνα. Τραβήξτε μια νοητή γραμμή από τα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας μέχρι τη νέα σύρραξη στη Λωρίδα της Γάζας και το Ισραήλ και θα δείτε πως ο κόσμος δείχνει σαν να κόβεται στη μέση: Ανατολή και Δύση ξανά, όπως πάντα.
Ο εθισμός στη νέα κανονικότητα κρύβει κινδύνους. Αν αποδεχθούμε πως ο κόσμος μας θα έχει συχνότερα και εντονότερα τέτοια προβλήματα και εκρήξεις βίας θα είναι σαν να έχουμε αποδεχτεί και τη διαιώνιση των προβλημάτων. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να κάνει βήματα προς τα πίσω. Η ειρήνη, η ευημερία και η πρόοδος πρέπει να παραμείνουν η διαρκής αναζήτηση του ανθρώπου.
