Περίπου το 2% των Ελλήνων, 151.766 πολίτες, κατεβαίνουν υποψήφιοι δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι. Ζητούν να σταυρωθούν από 9.775.181 εγγεγραμμένους. Τον δημαρχιακό θώκο των 332 δήμων διεκδικούν 1.047 άνδρες -οι έξι τρέχουν μόνοι και έχουν ήδη το τιμόνι- και μόλις 164 γυναίκες, ενώ τις θέσεις των 13 «μικρών πρωθυπουργών», όπως προωθήθηκε το 2010 ο θεσμός, διεκδικούν 67 άνδρες και 11 γυναίκες.
Εδώ σταματούν και τα «συναρπαστικά» των αυτοδιοικητικών. Το ενδιαφέρον χαμηλό. Είτε γιατί δεν πέρασε πολύς καιρός από τις διπλές εθνικές κάλπες, είτε γιατί οι πόνοι οι βαρύτεροι τους αλαφρούς σχολάζουν.
Πολιτικά το ενδιαφέρον, πέρα από κάποιους δήμους, που πλημμύρισαν από θρήνους, εστιάζεται στις περιφέρειες, όπου ο στόχος του κυβερνώντος κόμματος είναι να τις κατακτήσει όλες, για να έχει «συμμάχους στις αλλαγές». Πώς το είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος; «Φανταστείτε να θέλει μια κυβέρνηση να προχωρήσει μεγάλα έργα και να έχεις στην Αυτοδιοίκηση ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν μια μικροπολιτική διαχείριση».
Φανταστείτε να μην είχαμε και κράτος επιτελικό. Φαντάζομαι, όμως, ότι τα ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης είναι δέλεαρ γερό για τον παράγοντα τον τοπικό.
Το ρολόι πίσω γυρνώ. Στις πρώτες δημοτικές εκλογές με σφαιρίδια το 1866, η κυβέρνηση του Μπενιζέλου Ρούφου δεν αναμίχθηκε. Απόδειξη ότι στην Πάτρα ο γιος του πρωθυπουργού, Γεώργιος, από τον Περικλή Καλαμογδάρτη ηττήθηκε.
Το ωραίο με το σύστημα ήταν ότι σε κάθε εκλογικό τμήμα έπρεπε να στηθούν τόσες κάλπες όσες και οι υποψήφιοι δήμαρχοι, πάρεδροι, σύμβουλοι. Η καθεμιά με το όνομα ήταν διαιρεμένη στο λευκό (ΝΑΙ) και το μαύρο (ΟΧΙ). Θες τον μαυρίζεις, θες με το σφαιρίδιό σου τον ξασπρίζεις. Αν θες και όλους τους υποψηφίους λευκούς τους αποδίδεις. Σφαιρίδιο και κάλπη μέχρι να πέσει το βράδυ. Ευτυχώς, ήταν τετραήμερη η ψηφοφορία. Πληθωρική διαδικασία. 79 κάλπες άνοιξαν στις 31 Μαρτίου σε κάθε τμήμα στον Δήμο Αθηναίων κι έκλεισαν στις 3 Απριλίου. 15-16 δεκαετίες μετά, δύο οι κάλπες, σεντόνια τα ψηφοδέλτια κι από Δευτέρα γλέντια.
