Μία δουλειά στην οποία έχουμε μείνει για 6 μήνες δύσκολα θεωρείται το highlight του βιογραφικού μας, πόσο μάλλον στοιχείο που μαρτυρά στον κόσμο το ποιοι είμαστε. Αν βέβαια αυτή έχει να κάνει με «την τράπεζα που κυβερνά τον κόσμο» τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για αυτό ίσως ακόμη και μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα όπως το Reuters και το Bloomberg δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό του τίτλου: «Ένας πρώην trader της Goldman Sachs στο τιμόνι του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ». Οι αντιθέσεις αναμφίβολα «πουλάνε», ιντριγκάρουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών και αυτό δεν είναι ίδιον αποκλειστικά του ελληνικού κοινού.
Η αλήθεια είναι πως δεν πολυξέρουμε τι έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης στη Goldman, ούτε υπό ποιες συνθήκες έφυγε. Μένουμε σε αυτό που υπονόησε: έφυγε από δική του επιλογή όταν κατάλαβε «πόση απληστεία φέρνει το χρήμα». Το γεγονός ότι δεν ψάξαμε περαιτέρω στα αρχεία της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας ή του φημισμένου Wharton, δεν αναζητήσαμε συμφοιτητές και συναδέλφους να μας πιστοποιήσουν τα όσα ανέφερε στο βίντεο, με το οποίο συστήθηκε, δεν σηκώσαμε το τηλέφωνο να μάθουμε τι έγινε τελικά με την Βαλκανιάδα μαθηματικών ή τι ακριβώς είναι η «υποτροφία Ανδρέα Δρακόπουλου» (και όχι υποτροφία Ιδρύματος Νιάρχου) και πάλι δεν είναι «προνόμιο» των ντόπιων δημοσιογράφων και μέσων.
Όλα τα διεθνή μέσα παρουσιάζουν την πορεία του, όπως ακριβώς αυτή αναφέρεται στο βιογραφικό, που έχει αναρτηθεί στη σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι δηλαδή θα έκαναν για οποιονδήποτε άλλο πολιτικό. Ίσως γιατί θεωρείται δεδομένο πως ένα μεγάλο κόμμα έχει κάνει τη δική του έρευνα, πριν προσκαλέσει στο ψηφοδελτίο επικρατείας ένα άγνωστο πρόσωπο και αναρτήσει το βιογραφικό του- ανεξάρτητα από το εάν περιμένει αυτό να βγει ξαφνικά μπροστά, να σταθεί απέναντι σε 4 έμπειρα στελέχη και να αναδειχθεί με χαρακτηριστική άνεση νικητής στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα.
Για τον κόσμο που τον εμπιστεύθηκε, που στηρίζει σε αυτόν τις ελπίδες του, που βλέπει στο πρόσωπό του τον αντι- Μητσοτάκη, που προφανώς έλειπε από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόνοιες ή και ευθείες κατηγορίες για θολά σημεία και «παραφουσκωμένα» στοιχεία στο βιογραφικό, ακούγονται μάλλον αστείες. H ερώτηση του τίτλου «Τι έκανες πρόεδρε στη Goldman Sachs;» ή «πώς μπήκες στο Wharton» απασχολεί τις τελευταίες ώρες έντονα τα social media, αλλά δεν είναι μία ερώτηση που θέσουν ποτέ εκείνοι που τον ψήφισαν ποντάροντας στη διαβεβαίωσή του ότι θα πατήσει στην παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του Αλέξη Τσίπρα.
Η νίκη Κασσελάκη «θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια», σχολίασε ο Στέλιος Κούλογλου και μάλλον δεν έχει άδικο. Το ότι «έρχεται κάποιος και παίρνει ένα κόμμα, με το οποίο δεν έχει καμία σχέση και χωρίς αυτοί που τον ψηφίζουν να γνωρίζουν στην πραγματικότητα τις θέσεις του», θα συμφωνήσουμε πως είναι πρωτοφανές. Αλλά δικαιολογείται να μας εκπλήσσει; Πού; Σε μία ελληνική πολιτική σκηνή, στην οποία επί χρόνια κοιτάμε περισσότερο την επικοινωνία από την ουσία; (ακόμη και καρατομήσεις υπουργών έχουμε σχεδόν αποκλειστικά με αυτό το κριτήριο και όχι στη βάση παραλείψεων ή σφαλμάτων). Σε ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η προσωπολατρεία δεν έλειπε ποτέ; Σε έναν κόσμο που έχοντας φάει αλλεπάλληλα χαστούκια, επιζητεί την ελπίδα;
Αν υπάρχει κάτι πραγματικά νέο, για τα ελληνικά δεδομένα, στην περίπτωση Κασσελάκη, είναι πως γίνεται πράξη αυτό που η Δημοκρατία υπόσχεται: οποιοσδήποτε μπορεί να διεκδικήσει ψήφο και αξίωμα, χωρίς να έχει από πίσω του ένα «τζάκι», χωρίς να συνιστά προϋπόθεση το να έχει βγει από τον κομματικό σωλήνα. Ακόμη και αν δεν έχει προλάβει ακόμη να προπονηθεί στον πολιτικό στίβο ή… στα σωστά ελληνικά.
