Ο ζωγράφος της αρχαιότητας Ζεύξις (5ος 4ος αιώνας π.Χ.), στους μη μυημένους στην τέχνη, για δύο πράγματα είναι γνωστός, το τέλος και τα σταφύλια του.
Σύμφωνα με τον μύθο, γέλασε μέχρι θανάτου όταν ζωγράφιζε μία γραία, που του παρήγγειλε να την απεικονίσει ως Αφροδίτη ωραία.
Η πίστη αναπαράσταση ήταν, αυτό που θα λέγαμε, ο τομέας του. Διαγωνίζεται, λοιπόν, με τον νεότερό του Παρράσιο για το ποιος από τους δυο είναι πρώτος στην επιτυχή απομίμηση στο χωριό.
Ο Ζεύξεις ζωγραφίζει σταφύλια τόσο λαχταριστά ώστε τα πουλιά προσέκρουαν στον πίνακα για να τα τσιμπήσουν.
Ο Παρράσιος ζωγραφίζει μια κουρτίνα. Ο Ζεύξις, βέβαιος για τη νίκη του, ζητά από τον Παρράσιο να μη χρονοτριβεί και να τη σηκώσει, για να αποκαλυφθεί το έργο. Ο ένας εξαπάτησε πουλιά, ο άλλος άνθρωπο και μάλιστα σπουδαίο, που με το χρώμα και τις φωτοσκιάσεις στην προδοσία των εικόνων είχε δώσει άλλες διαστάσεις. Ο Ζεύξις αναγνωρίζει την οφθαλμαπάτη και την ήττα. Το έργο ήταν η κουρτίνα. Φίνα.
Στην εποχή μας οι προσομοιώσεις της πραγματικότητας ή οι απομιμήσεις λύσεων έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Τι να μας πουν των πουλιών ή του Ζεύξιδος τα παθήματα.
Οι πολιτικοί ή όσοι σκηνοθετούν την πολιτική παραδίδουν στην τέχνη της ψευδαίσθησης μαθήματα, με μικρά διαλείμματα. Η πλαστή ή μεταλλασσόμενη εικόνα, κατάλληλα προβεβλημένη, μπορεί να είναι τόσο ζωντανή που να την πιστέψει και ο ίδιος που τη φιλοτεχνεί. Το κωμικό καραδοκεί.
Κουρτίνες και τσαμπιά για τα πουλιά. Διαλέγουμε πώς θα εξαπατηθούμε, παιδιά. Μέχρι να σκοντάψουμε στης πραγματικότητας τον καμβά, τον άδειο ντορβά, του πληθωρισμού το χαβά, της Θεσσαλίας τα νερά, του Έβρου τα δαδιά, σε λόγια ψιλά για τα βαριά. Ποιος γελά;
