Προ διετίας έκανε τον γύρο του διαδικτύου μία ιστορία για την τέχνη της μετα-οτινάναι δημιουργίας. Από τη Δανία. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Aalborg ζήτησε από τον Jens Haaning να αναδιαμορφώσει δύο έργα του με τίτλο «Το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός Δανού», με χαρτονομίσματα μέσα σε ένα κάδρο, και ένα παρόμοιο «Το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός Αυστριακού». Πόσα χαρτονομίσματα; Όσα αντιστοιχούν στα μέσα εισοδήματα. Περίπου 328.000 κορόνες Δανίας και περίπου 25.000 ευρώ για τον κάτοικο Αυστρίας. Τα τραπεζογραμμάτια ήταν δανεικά από του μουσείου τα αποθεματικά.
Μία μέρα πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης φτάνουν τα έργα. Άδεια τα κάδρα. Στο μουσείο δεν τα έβαψαν τότε μαύρα. Περίμεναν ότι ο καλλιτέχνης θα επιστρέψει τα λεφτά. Ο ίδιος το αρνήθηκε καθαρά και δυνατά. Τους έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα, όπου εξηγούσε ότι το έργο με τίτλο «Πάρε τα λεφτά και τρέχα» είναι ακριβώς αυτό.
Την περασμένη Δευτέρα, δικαστήριο της Κοπεγχάγης τον υποχρέωσε να τα επιστρέψει σχεδόν όλα, πλην της αμοιβής του και του κόστους τοποθέτησης.
Αν δεν το καταλάβατε, το μουσείο κρέμασε τους δύο λευκούς καμβάδες. Και το email μαζί. Ίσως και να άρεσαν σε κάποιους επισκέπτες στο μαγαζί. Συγγνώμη, το μουσείο.
Δεν είναι αστείο. Είναι τέχνη να κάνεις ό,τι σου επιτρέπει το σύστημα. Το οποίο δεν βάζει τα έργα στο ψυγείο. Τα εκθέτει. Απλά, ωραία και κυνικά. Παραδείγματα πολλά.
Από τον επιχειρηματία της «τρελής τρέλας», όπως είναι η μετάφραση από τα ιταλικά της επωνυμίας της εταιρείας, την οποία η αγορά θεωρούσε «κόσμημα» και μία πενταετία τώρα γίνεται προσπάθεια να αποδοθούν τα νόμιμα -καλή επιτυχία στο Δημόσιο, καθώς τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ήταν πρόσφορα για δέσμευση, δεσμεύθηκαν από συνεργάτη του επιχειρηματία- έως δημόσια έργα που χρηματοδοτήθηκαν από τον φορολογούμενο αδρά κι είναι κλούβια αυγά. Κάτι ακούω για μια Περιφέρεια κι ένα νησάκι άχνη, απ’ όπου ξεκίνησε η Αρχή για το ξέπλυμα, έρευνα. Θα επιστραφούν τα έρμα;
