Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίσως το πρώτο κόμμα που μετά τη συντριπτική ήττα στις εθνικές εκλογές, «χάνει» και τις… εσωκομματικές – σε ένα σαφές μήνυμα για το ίδιο το κόμμα και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ένα πρόσωπο άγνωστο στον χώρο της κεντροαριστεράς και στο ευρύ κοινό έως πριν από λίγους μήνες, και χωρίς καμία κομματική προϋπηρεσία ήταν ο μεγάλος νικητής του πρώτου γύρου στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, αποκτώντας σαφές προβάδισμα στην τελική μάχη της επόμενης Κυριακής.
Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να αναλάβει τα ηνία της αξιωματικής αντιπολίτευσης χάρη σε… τρεις λογαριασμούς: σε Facebook, Twitter και Instagram. Με μία υποδειγματική εκστρατεία μέσω των social media, που λειτουργούσε ακόμη και όταν εξόφθαλμα προκαλούσε (βλ. σποτ στη Μακρόνησο), πέτυχε αρχικά να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη την εσωκομματική μάχη και τελικά να σηκώσει από τον καναπέ σχεδόν 150.000 ανθρώπους για να ψηφίσουν.
Το σοκ για αυτό το 45% που απέσπασε ήταν μεγαλύτερο στους κόλπους του κόμματος – μεγάλο μέρος του οποίου τον έβλεπε (και μάλλον ακόμη τον βλέπει) ως ξένο σώμα- παρά στην υπόλοιπη κοινωνία. Η φράση «επιθετική εξαγορά» άρχισε να κυκλοφορεί στα social media για να περιγράψει αυτό που είχε συμβεί. Τι είναι όμως η επιθετική εξαγορά;
Σπανίως τη βλέπουμε να συμβαίνει σε μία εύρωστη εταιρεία. Πιο συχνό είναι το φαινόμενο να έχουμε μία επιχείρηση με αναγνωρίσιμο brand, που κάποτε ήταν μεγάλη, ακόμη και ηγετική δύναμη στον κλάδο της, αλλά από κακοδιαχείριση, αστοχίες, απουσία πυξίδας στις επιλογές ή αδυναμία κατανόησης και προσαρμογής στα νέα δεδομένα έχει φτάσει στο χείλος της κατάρρευσης. Εκεί λοιπόν «χτυπά» ένας δυναμικός παίχτης, εξαγοράζοντας συνήθως σε πρώτη φάση ένα ικανό μερίδιο και αποκτώντας σε δεύτερη φάση τον έλεγχο – χωρίς η εταιρεία να έχει απευθύνει πρόσκληση, χωρίς να έχει θέσει εαυτόν προς πώληση. Στόχος του επενδυτή να την αναστήσει – πράγμα που απαιτεί συνήθως ριζικές αλλαγές και τόλμη.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ – όχι δεν είναι τυχαία. Κάπως έτσι «επιθετικά» ήρθε ο Στέφανος Κασσελάκης. Οι συνυποψήφιοί του έριξαν καρφιά για «θολά νερά» (Έφη Αχτσιόγλου) και «μεταπολιτική» (Ευκλείδης Τσακαλώτος) και έχουν δίκαιο. Πράγματι, ήταν η πλήρης κυριαρχία της εικόνας και της επικοινωνίας επί της δικής τους συζήτησης περί πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας. Δεν φαίνεται όμως να έχουν καταλάβει τι πάει στραβά με τα δικά τους μηνύματα.
Αν και απολιτίκ ο κ. Κασσελάκης ήταν αυτός που έδωσε την αίσθηση ότι μπορεί να ξανακάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας ή αλλιώς αυτός που έχει τα φόντα να νικήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το βιογραφικό του έπεισε περισσότερο.
Είναι αυτό το «τέλος της πολιτικής»; Είναι σίγουρα μία συνέχεια και συνέπεια των όσων ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Και είναι περίεργο να βλέπουμε να εκπλήσσονται εκείνοι που εξέφραζαν προτιμήσεις και επικρίσεις αποκλειστικά και μόνο με όρους βιογραφικού.
