Δεν είναι «μεγάλη αναποδιά» και δεν είναι απλώς «πρωτοφανής θεομηνία», είναι εθνική κρίση. Οι νεκροί έχουν φθάσει τους 15 και ακόμη μετράμε και ακόμη ψάχνουμε αγνοουμένους, η οικονομική καταστροφή ξεπερνά το 5% του ΑΕΠ, και το κράτος ναυάγησε στον βάλτο του θεσσαλικού κάμπου (μαζί με το ένα τρίτο της εγχώριας αγροτικής παραγωγής που δεν υπάρχει πια).
Όχι, δεν είναι ευθύνη του κράτους που μας χτυπούν πια, ανελέητα ίσως, ακραία καιρικά φαινόμενα. Είναι όμως ευθύνη του κράτους η διαχειριστική ανεπάρκεια, η αδυναμία αντιμετώπισης της καταστροφής και άμεσης αρωγής των πληγέντων παρότι οι μετεωρολόγοι είχαν προειδοποιήσει εγκαίρως όπως είναι ευθύνη του κράτους και τα τζούφια και ημιτελή αντιπλημμυρικά που έγιναν μετά τον «Ιανό» και τα κονδύλια που χάθηκαν σε τοπικά (ή και κεντρικά) πάρτι ψηφοθηρίας. Είναι, δε, κυρίως και πρωτίστως, ευθύνη του κράτους ότι δεν μπορεί, ή δεν θέλει, να αντιληφθεί ότι τα ακραία φαινόμενα και η βίαιη κλιματική αλλαγή είναι πια η «κανονικότητά» μας. Και πως τα κράτη υφίστανται και οι κυβερνήσεις ψηφίζονται για να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν εκείνες τις εθνικές στρατηγικές που επιβάλλει η (ενδεχομένως και ακραία) νέα πραγματικότητα. Εθνικές στρατηγικές οι οποίες απαιτούν έργα υποδομής, που πιθανώς δεν μπορούν να έχουν άμεσο εκλογικό όφελος και που υπερβαίνουν κατά πολύ τον πολιτικό ορίζοντα μιας κυβερνητικής ή αυτοδιοικητικής θητείας.
Δεν είναι ευθύνη του κράτους, ούτε πανάκεια, μόνον οι αποζημιώσεις, όσο γενναίες κι εάν μοιάζουν. Γιατί εάν πάμε έτσι, απλώς θα συμφιλιωθούμε με το μοιραίο. Θα συμφωνήσουμε σε «ταρίφα» στην ανθρώπινη ζωή και στον ανθρώπινο μόχθο και θα περιμένουμε την επόμενη καταστροφή. Για να ξεθάψουμε ξανά πτώματα και ερείπια κάτω από τις λάσπες και τα αποκαΐδια, μαζί με τα απομεινάρια ενός failed state.
