Ο Βόλος και η ευρύτερη περιοχή είχανε πλημμυρίσει ξανά το 1955, έπειτα από μια νεροποντή που κόστισε 27 ζωές. Αυτό συνέβη πριν από 73 έτη, όταν η φράση «κλιματική αλλαγή» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο.
Κλονίζεται λιγάκι το επιχείρημα ότι τα σημερινά φαινόμενα είναι πρωτόγνωρα και πως για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή, για να καλυφθούν αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού, οι οποίες είναι ιδιαίτερα εμφανείς και στη Θεσσαλία.
Επίσης, παλαιές αεροφωτογραφίες απεικονίζουν τις κοίτες των ποταμών αρκετά φαρδύτερες από τις σημερινές. Τι σημαίνει αυτό; Πως ενίοτε, προ «κλιματικής αλλαγής», ο ποταμός κατέβαζε πάρα πολύ νερό και σχημάτισε με τον καιρό μια κοίτη φάρδους 100 μέτρων. Δεν δημιουργούσε πρόβλημα, όμως, επειδή η κοίτη ήταν φαρδιά και το πολύ νερό έφευγε.
Κατόπιν, η κοίτη συρρικνώθηκε στα 10 μέτρα, για να κτιστούν εκατέρωθεν σπίτια ή άλλα κτίρια. Τις περιόδους που δεν βρέχει αρκετά, το νερό κυλάει ομαλά μέσα στη στενή κοίτη. Σε μια νεροποντή, όμως, λογικό είναι να μην μπορεί να περάσει και να υπερχειλίζει. Για να αποφευχθεί η υπερχείλιση χρειάζονται καλοσχεδιασμένα αντιπλημμυρικά έργα, τα οποία όμως δεν είναι δημοφιλή στους τοπικούς άρχοντες.
Απορροφούν αρκετά κονδύλια και η ολοκλήρωσή τους ξεπερνά τη θητεία των δημάρχων, των παλαιών νομαρχών και των σημερινών περιφερειαρχών, οι οποίοι θέλουν έργα άμεσης ολοκλήρωσης.
Επιλέγουν έτσι, αντί για αντιπλημμυρικά, να χρηματοδοτούν έργα βιτρίνας και διορισμούς. Να ανακατασκευάζουν πλατείες, κεντρικούς δρόμους και προεκλογικά να φρεσκάρουν την άσφαλτο και τη μνήμη των ψηφοφόρων.
Στο πλαίσιο αυτό, η τραγωδία του 1955 δεν αξιοποιήθηκε και τα όποια αντιπλημμυρικά έργα έγιναν αποδείχτηκαν πρόχειρα, μη συνυπολογίζοντας τα ιστορικά μετεωρολογικά δεδομένα και τα μακροπρόθεσμα καιρικά μοντέλα.
Αν τα αντιπλημμυρικά είχαν γίνει σωστά, οι συνέπειες της τελευταίας νεροποντής θα ήταν σαφώς μικρότερες και ίσως να μπορούσε να τις διαχειριστεί ο δυσλειτουργικός κρατικός μηχανισμός.
Το ζητούμενο τώρα είναι να μη χρειαστεί οι επόμενες γενιές να μιλάνε για την αναξιοποίητη εμπειρία και του 2023.
