Η διεθνής κρίση χρέους το 2008, η πανδημική κρίση το 2020, η κρίση από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022 και αμέσως μετά η ενεργειακή – πληθωριστική κρίση δοκίμασαν σκληρά τη χώρα, η οποία ωστόσο, με αξιοθαύμαστη δύναμη και θέληση και παρά τις όποιες πολιτικές -κατά περιόδους- παλινωδίες, όχι απλά επιβίωσε, αλλά έδωσε λύσεις στο πεδίο της οικονομίας, αποτελώντας, διεθνώς, παράδειγμα προς μίμηση.
Σήμερα, η χώρα καλείται να αντιμετωπίσει μια ακόμη κρίση, με απροσδιόριστα όμως όρια χρόνου, έντασης και κόστους: την κλιματική αλλαγή – κατά τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ κλιματική κατάρρευση, κατά άλλους κλιματική… καταστροφή.
Παγκοσμίως, οι συνέπειες από τα ακραία φυσικά φαινόμενα διαρκώς διογκώνονται. Τα όσα βιώνουμε, δε, τις τελευταίες ημέρες από την κακοκαιρία «Daniel» καταδεικνύουν ότι το «σύμπτωμα» των καταστροφικών γεγονότων θα επαναλαμβάνεται στη χώρα μας όλο και συχνότερα, αλλά και πιο βίαια.
Οι κατακλυσμιαίες βροχοπτώσεις δεν έπνιξαν μόνο την κεντρική Ελλάδα. Έπνιξαν την ελπίδα ότι έστω και μερικώς οι όποιες συνέπειες είναι αντιμετωπίσιμες. Το ποτάμι των καταστροφών δείχνει τόσο βαθύ, ογκώδες, ορμητικό, που ξεπέρασε και την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη.
Πλέον, βρισκόμαστε ξανά στο σημείο «μηδέν». Οι πολίτες αντιλαμβάνονται την ανοργανωσιά, την ανευθυνότητα και την ανεπάρκεια του κράτους. Αντιλαμβάνονται ότι οι υποδομές και το έμψυχο υλικό του δεν επαρκούν για να κατευνάσουν τη δύναμη της φύσης, που μας εκδικείται για τον τρόπο με τον οποίο της φερθήκαμε, δεκαετίες τώρα.
Ποιος μπορεί όμως να… δαμάσει τη μανία της; Ουδείς. Μόνο μέτρα πρόληψης και προστασίας μπορούμε να λάβουμε, παραμένοντας επαρκώς προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.
Προφανώς, η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο. Η έννοια του κανόνα και της εξαίρεσης χάθηκε.
Η κυβέρνηση καλείται να θέσει εκ νέου τους κανόνες και να μην επιτρέψει εξαιρέσεις. Άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν ούτε για καθυστερήσεις, ούτε για συγγνώμες, ούτε για συγχώρηση ή άφεση αμαρτιών.
