Ο Νίκος Καββαδίας, γνωστός στο ευρύ κοινό και ως ο ναυτικός ποιητής, αποτύπωσε στα ποιήματα του, εμπειρίες απ’ τα μάκρυνα ταξίδια που έκανε ως «ναυτόπαις», έτσι έγραψε στο δελτίο που έβγαλε για να μπαρκάρει στα καράβια εν έτη 1928, μαζί με τον αδελφό του, λόγω οικονομικής ανέχειας.
Ακόμη και σήμερα, όσοι μπαρκάρουν στα καράβια ή δουλεύουν ως ναυτεργάτες στις εγχώριες γραμμές το κάνουν από οικονομική ανέχεια. Πολλές φορές μάλιστα, μια γνωριμία εκ των άνωθεν βοηθάει, «αλλιώς δε σε παίρνουν εύκολα» δηλώνουν άνθρωποι που έχουν ήδη εμπειρία από μπαρκαρίσματα.
Στον ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό μου κύκλο, μετράω πέντε μπαρκαρισμένους, τρείς έχουν πια συνταξιοδοτηθεί, και ένας έφυγε πρόσφατα απ’ τη ζωή.
Σε συναντήσεις από μικρή άκουγα για τους στενούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ αυτών των ανθρώπων, ως λογική συνέπεια του τρόπου ζωής, «ήμασταν μαζί στα καράβια», δήλωναν και αυτό αρκούσε για την εγγύηση εμπιστοσύνης μεταξύ τους.
Με τα χρόνια, η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη χάθηκε. Η καλπάζουσα ανεργία, η συνεχώς αυξανόμενη φτώχια, η αδυναμία να καλυφθούν έστω και οι απαραίτητες καθημερινές ανάγκες, η θέαση της καθημερινής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, οδήγησαν και δυστυχώς συνεχίζουν να οδηγούν σε ατομικιστικές συμπεριφορές, σε απάνθρωπο βαθμό, «ο θάνατος σου, η ζωή μου», μόνο έτσι θα περιέγραφε κανείς την αποτρόπαια πράξη, που συνέβη πριν δύο μέρες, να πετάξουν οι εργάτες, έναν άνθρωπο απ’ το καράβι, στη θάλασσα να πνιγεί!
Σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως οι αναλύσεις περισσεύουν, τώρα έχουμε πένθος, που θα μπορούσε να είναι και εθνικό, για την χαμένη ανθρωπιά μας.
Δε βρίσκεται στη ζωή πια, ούτε ο Αντώνης Καρυώτης που πνίγηκε αβοήθητος, ούτε ο ποιητής τον ναυτικών Νίκος Καββαδίας, ούτε ο Θάνος Μικρούτσικος που μελοποίησε τα ποιήματά του.
Ωστόσο, ας κρατήσουμε τους στίχους του, «…πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο…» απ’ το μελοποιημένο ποιήματα (Ένα μαχαίρι) του ποιητή των ναυτικών Νίκου Καββαδία
