Ένας νέος συνάνθρωπός μας έχασε τη ζωή του γιατί… έφτασε στο πλοίο αργοπορημένος. Κάποιος τον έσπρωξε στη θάλασσα και άλλοι κοιτούσαν αμέριμνοι, σε μία φρικιαστική στιγμή αποκτήνωσης. Οι λέξεις «σοκ», «απανθρωπιά», «βαρβαρότητα», οι εκφράσεις αποτροπιασμού και βαθιάς οδύνης στις ανακοινώσεις του πολιτικού κόσμου μοιάζουν λίγες για να περιγράψουν την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Οι εικόνες από το βίντεο – ντοκουμέντο και το ηχητικό που τις συνοδεύει έπαιζαν ξανά και ξανά και θα μας στοιχειώνουν για πάντα.
«Σε έναν κόσμο σκληρό που απορρίπτει εύκολα και πολλές φορές στιγματίζει το διαφορετικό πλήρωσε με τη ζωή του μια αργοπορία… Ο Αντώνης δεν ήταν κάποιος που μάλωνε, ίσως να νόμιζε πως επρόκειτο για κάποιο αστείο. Ίσως και να χαμογελούσε ακόμα και την ώρα που αποχαιρετούσε τον σκληρό μας κόσμο…» είπε συντοπίτης του. Όσοι έχουμε παιδιά «διαφορετικά», «μη τυπικής ανάπτυξης», με αναπηρία, «ιδιαιτερότητες ή δυσκολίες», ξέρουμε καλά τι είναι να βρεθούν με χαμόγελο μπροστά στο κτήνος.
Και τώρα τι; Τι μπορεί να περιμένεις όταν μία ανθρώπινη ζωή πετιέται σαν σκουπίδι στη θάλασσα; «Να αποδοθούν ευθύνες».
Ήταν μία κτηνωδία, που μας έσφιξε το στομάχι, η πιο ζοφερή είδηση της χθεσινής ημέρας, αλλά όχι η μόνη. Οι εικόνες της τραγωδίας στον Πειραιά εναλλάσσονταν με εκείνες από μεγάλες πόλεις της χώρας, όπως ο Βόλος και η Λάρισα, να «πνίγονται» στη δίνη του Daniel. Πλημμυρισμένοι δρόμοι, βυθισμένα αυτοκίνητα, εκκενώσεις οικισμών. Χιλιάδες άνθρωποι – όχι σε κάποιο απομονωμένο σημείο της χώρας – αλλά σε οργανωμένες πόλεις, έμειναν χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό και χωρίς δυνατότητα μετακίνησης. Τουλάχιστον 3 νεκροί ο απολογισμός.
Πώς φτάσαμε πάλι στην καταστροφή; «Οι καταστάσεις ήταν πρωτόγνωρες» ακούμε. Το ξέρουμε, δεν το αμφισβητούμε. Η κλιματική κρίση είναι εδώ. Αλλά δεν μας χτύπησε ξαφνικά την πόρτα. Έχει επανειλημμένα δείξει τα δόντια της τον τελευταίο χρόνο. Γνωρίζαμε για τις καταιγίδες, ακούγαμε όλο το διάστημα που η χώρα ήταν αντιμέτωπη με τον πύρινο εφιάλτη ότι η επόμενη μεγάλη απειλή είναι οι πλημμύρες. Πώς προετοιμαστήκαμε; Δεν το κάναμε.
Όπως χάθηκε «μισή Αττική» στον Έβρο σε μία πυρκαγιά που έκαιγε 16 ημέρες, όπως έγιναν στάχτη 1,7 εκατομμύρια στρέμματα ανά τη χώρα, έτσι τώρα βυθίζονται τεράστιες εκτάσεις στα λασπόνερα. Αλλά κάποιοι νίπτουν τας χείρας τους.
Από το νέφος των πυρκαγιών έως τη σκοτεινιά των γεγονότων του Blue Horizon, κανένα πια φως στον ορίζοντα. Και χωρίς φως, που πάμε; «Πάμε, κι όπου βγει».
