Του Γιώργου Δουατζή
Η φύση, η πρωταρχική αυτή μεγάλη αυλή του συνειδητού κόσμου, υπάρχει μέσα από την ισορροπία του είναι και του μη είναι, με την -εν δυνάμει και εν συνεχεία- ύπαρξη του γίγνεσθαι και ενυπάρχουν σε αυτήν όλες οι συνιστώσες μιας εξαίσιας σχέσης γέννησης, ζωής, θανάτου, αναγέννησης κοκ, πράγμα που δίνει το στίγμα της ζωής και ενός θαυμαστού γίγνεσθαι, το οποίο με τη σειρά του ορίζει το είναι της. Η αδιαφορία προς τους νόμους της φύσης, η καταστρατήγηση τους από τον άνθρωπο και η επεμβατική βιαιότητα της τεχνικής και της τεχνολογίας από τον άνθρωπο στη φύση, έδωσαν τα πραγματικά αποτελέσματα των άμεσων επιπτώσεων στην ανθρώπινη ζωή.
Η παρακολούθηση της φθοράς που προκαλεί ο άνθρωπος στον κύκλο ζωής των στοιχείων της φύσης, είναι ο καθρέφτης που αντανακλά την βιαιότητα των επεμβάσεων στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Και αν υποθέσουμε ότι εκλείπει η ανθρώπινη παρουσία από τον πλανήτη, η εικόνα που μου έρχεται στον νου είναι αυτή ενός εγκαταλειμμένου σπιτιού γεμάτου φυτά, μικρά χορτάρια στις ρωγμές των τοίχων έως αναρριχητικά που σκεπάζουν ολόκληρο το κτίριο. Ο άνθρωπος δεν θα υπάρχει, αλλά η φύση θα απλώνει τη ζωή της καλύπτοντας κάθε ίχνος της εστίας του ανθρώπου που κάποτε υπήρξε εν ζωή. Δεν αντιλαμβάνεται, δεν θέλει να αντιληφθεί ο άνθρωπος τη σημασία της απλής αντίστιξης: Σε μία καμμένη από ανθρώπινο χέρι έκταση θα αναφυούν πάλι χορτάρια, θάμνοι, δέντρα, ενώ το καμμένο ανθρώπινο σώμα εξαφανίζεται παντελώς και δεν θα αναγεννηθεί ποτέ. Τόσο πρόσκαιρος, τόσο ασήμαντος είναι τελικά ο άφρων καταστροφέας, έναντι της αειφόρου φύσης.
Όμως, ως φαίνεται, ούτε αυτή τη φορά δεν πήραμε το μάθημα από το πάθημα των καταστροφικών πυρκαγιών, αν κρίνουμε από τις διάφορες αντιδράσεις ειδικών και μη και των πολιτικών. Λες και οι καταστροφικές ιδιότητες της συνήθειας μας αδρανοποιούν, έτσι, που στο τέλος θα μοιάζουν όλα «φυσιολογικά» και απλώς θα περιμένουμε να σβηστούν μόνες τους οι πυρκαγιές, χωρίς ίχνος ουσιαστικής, επιστημονικά τεκμηριωμένης πρόληψης.
Αν σκεφτούμε για λίγο το μέγεθος της μέχρι τώρα καταστροφής (αφανισμός δασών, χορτολιβαδικών εκτάσεων, ζώων, μελισσών, ρύπανση περιβάλλοντος, οικονομία και πολλά άλλα) και των επιπτώσεών της (με τις επερχόμενες βροχές, πλημμύρες κλπ) μάλλον πρέπει να «χάσουμε τον ύπνο μας». Αναρωτιέμαι αν θα συμβεί το ίδιο με τους διαχειριστές της δημόσιας ζωής, της καθημερινότητάς μας, του μέλλοντος των παιδιών μας.
