Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη σαν καταρράκτες ψυχρολουσίας. Καταρράκτες; Μέχρι να βρέξει, φοβάμαι ότι η φωτιά θα συνεχίζει να καίει. Ανάπτυξη επί του παρόντος βρέχει, γι’ αυτό ο κόσμος αντέχει. «Αν κάτι μπορεί να αντισταθμίσει αυτό το σκοτεινό κλίμα, το οποίο λογικό είναι να επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, κυρίως λόγω των καταστροφικών φωτιών, ειδικά στην περιοχή του Έβρου, αυτό μπορεί να είναι μόνο η πολύ καλή απόδοση της οικονομίας».
Μόνο; Τα pass έχουν ακόμη δρόμο. «Ποιος λέει αυτές τις σαχλαμάρες;» Έσκαγαν χθες στη Βουλή πολλές κουκουνάρες.
Παρακολουθώντας τη συζήτηση, αν δεν μπορούσες να καταλάβεις μερικούς από τους λόγους για τους οποίους καιγόμαστε, μπορούσες να αντιληφθείς τι ήθελε να πει ο στοχαστής Φουκό για το γελοίο στην πολιτική. «Δεν είναι ένα ατύχημα στην ιστορία της εξουσίας, νομίζω ότι δεν είναι μια αποτυχία της μηχανικής της.
Μου φαίνεται, αντιθέτως, ότι είναι ένα από τα γρανάζια που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των μηχανισμών της εξουσίας.
Η πολιτική εξουσία […] μπορεί να δώσει στον εαυτό της τη δυνατότητα να μεταδίδει τις συνέπειές της, και ακόμη περισσότερο να βρίσκει την ίδια την πηγή των συνεπειών της, σε μια γωνιά, η οποία απαξιώνεται εμφανώς, ρητά και εκουσίως, ως βδελυρή, άτιμη ή γελοία…
Όταν η εξουσία καταδεικνύεται ως αχρεία, φαύλη, υμπική (σ.σ. παραπέμπει στο θεατρικό “Ο Υμπύ βασιλιάς” του Αλφρέντ Ζαρί) ή απλά γελοία, δεν νομίζω ότι ο σκοπός είναι να περιοριστούν οι συνέπειές της και να αφαιρεθεί μαγικά το στέμμα από αυτόν στον οποίο δόθηκε.
Μου φαίνεται, αντιθέτως, ότι ο σκοπός είναι να καταδειχθεί με τρανταχτό τρόπο ότι η εξουσία είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, ότι μπορεί ακριβώς να λειτουργεί με όλη της την αυστηρότητα και στο αποκορύφωμα της βίαιης ορθολογικότητάς της, ακόμη και όταν…».
Βάλτε οποια γελοιότητα μπορεί ο νους να φανταστεί. Διοχετεύεται στην αγορά με τον κατάλληλο τρόπο ως κανονική.
