Μπορείτε να σκεφτείτε κάποιον πολιτικό στον οποίο μιλήσατε πρόσφατα αυτοπροσώπως, τον είδατε από κοντά, του είπατε τις εμπειρίες, τα προβλήματα και τα παράπονά σας, του ζητήσατε να σας πει τις ιδέες, τις λύσεις του; Για τους περισσότερους η απάντηση είναι «όχι». Ό,τι ξέρουμε, πιστεύουμε, αισθανόμαστε για κάθε νέο πολιτικό είναι αποτέλεσμα των όσων διαβάζουμε στα μέσα ενημέρωσης και κυρίως των μηνυμάτων που δεχόμαστε μέσω των social media.
Ό,τι ξέρουμε, πιστεύουμε, αισθανόμαστε για τον Στέφανο Κασσελάκη μας έρχεται λοιπόν πρωτίστως μέσω του Twitter, του Facebook και του Instagram. Και εκεί ο υποψήφιος που ανανέωσε το ενδιαφέρον σε μία εσωκομματική μάχη, που εν μέσω θέρους είχε πέσει σε χειμερία νάρκη, φρόντισε να γράψει ο ίδιος το μήνυμα αντί να αφήσει τους άλλους να το κάνουν για εκείνον.
Τι ξέρουμε για έναν άνθρωπο, με μηδενική θητεία στην πολιτική και χωρίς καμία δημόσια παρέμβαση/ πρωτοβουλία πριν από την προεκλογική εκστρατεία της πρόσφατης κάλπης; Ό,τι επέλεξε να μας δείξει και να μας πει ο ίδιος. Και αυτό το έκανε αν μη τι άλλο με φρέσκο (όχι άγνωστο στο εξωτερικό) τρόπο και απόλυτο επαγγελματισμό.
Διαβάσαμε παντού για τον αυτοδημιούργητο επιχειρηματία, γιατί αυτό μας είπε – με τον πλέον εμφατικό τρόπο- ότι είναι. Μάθαμε την ιστορία της οικογένειάς του, όπως αυτός αυτός την αφηγήθηκε. Γνωρίσαμε τον σύντροφό του μέσα από τα μάτια του ίδιου. Πήραμε μία μικρή γεύση των ιδεών του από τα όσα έγραψε και είπε (με χαρακτηριστική άνεση) στον φακό εκείνος.
Και κάπως έτσι, αυτό που θα έπρεπε στην πολιτική να θεωρείται το μεγαλύτερο μειονέκτήμα του – η απουσία του όποιου έργου για να κρίνουμε- έγινε το μεγάλο ατού του.
Τι και αν το βιογραφικό του φάνηκε να έχει κενά και θολά/αμφισβητήσιμα σημεία; Απάντησε εκεί που αισθάνθηκε ότι έχει σημασία να απαντήσει: «Δεν έχω κομματική προϋπηρεσία. Είμαι από την κοινωνία για την κοινωνία». «Δεν έχω γκέι ατζέντα, έχω ανθρώπινη ατζέντα», «έφυγα από τη χώρα όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη» και τώρα «ως κουζουλός αφήνω την Αμερική για να επιστρέψω στις ρίζες μου».
Γνωρίζει από πολιτική; Προς το παρόν, αυτό μας είναι άγνωστο. Την πολιτική επικοινωνία, όμως, την παίζει στα δάχτυλα.
Οφείλω να πω ότι ο υπέρμετρος ενθουσιασμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η ξαφνική είσοδός του στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα, με ξένισε. Μου ήταν ακατανόητο το πώς άνθρωποι στήριζαν ξαφνικά τις ελπίδες τους σε ένα πρόσωπο μέχρι προχθές άγνωστο.
Σε ποια σοβαρή χώρα, σκέφτηκα, ένας εντελώς άγνωστος τύπος, κάτοικος εξωτερικού, θα διεκδικούσε την ηγεσία του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος και θα δίναμε όλοι τόση σημασία; Αλλά να που έγινε.
Και αυτό δεν λέει κάτι για τον ίδιο, ούτε για την ανωριμότητα της κοινωνίας και των μέσων όπως κάποιοι έγραψαν. Λέει όμως πολλά για το τι αισθάνεται η κοινωνία για το πολιτικό μας σύστημα και τα κόμματα. Το είδαμε και πρόσφατα με την αποχή, και ας κάναμε ότι το ξεχάσαμε: To 47,17% δεν βρήκε νόημα ούτε στο να πάει μέχρι την κάλπη.
