Λίγοι ήταν αυτοί που ασχολούνταν με την εκλογή της νέας ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του Σεπτέμβρη. Θες το καλοκαίρι, θες η βαριά εκλογική ήττα, το έργο δεν φούσκωνε το ενδιαφέρον με τίποτα.
Εδώ και τρεις μέρες, όμως, έπεσε ένα βότσαλο στη λίμνη και κάτι έχει γίνει. Σε ένα κλειστό Σύμπαν, όπως είναι το κομματικό σύστημα. Ο νόμος της θερμοδυναμικής υπαγορεύει ότι το σύνολο της ενέργειας παραμένει σταθερό, ενώ η ενέργεια αυτή τείνει να μετατρέπεται σε θερμική. Αυξήθηκε η θερμοκρασία, καθώς ο πέμπτος υποψήφιος, ψηλός, όμορφος, βουτυράτος, έγινε talk of the town. Ξεσκονίστηκαν τα αγγλικά, που τα ομιλεί σωστά, ξέρει και μαθηματικά, το βιογραφικό παίζει δυνατά, στις εθνικές εκλογές πέρασε κάτω από το ραντάρ.
Και ξαφνικά, άπαντες ασχολούνται με την περίπτωσή του, άλλοι βλέποντας κάτι φρέσκο, φωτογενές, και άλλοι τον θρίαμβο της Μεταπολιτικής, της υπέρβασης ή αγνόησης των κληροδοτημένων ιδεολογικών ρευμάτων. Έξω από την κομματική ιστορία, μέσα στην επικοινωνία.
Καθώς δεν είναι ανεξάντλητα τα περιθώρια πρωτοτυπίας, το πέμπτο πρόσωπο που διεκδικεί την προεδρία, ο 35χρονος επιχειρηματίας, με δύναμη από τις ΗΠΑ, προβάλλει το «αυτοδημιούργητος» με θέρμη και μία κάποια αγωνία.
Ποια είναι η πιο σημαντική δημιουργία; Ότι «μιλάει καλύτερα αγγλικά από αυτούς, που τους έχει κερδίσει σε μαθηματικούς διαγωνισμούς και πτυχία», μήπως η ενασχόληση με τη ναυτιλία, με «δάνειο με προσωπική εγγύηση» ή ότι στα 21 βρήκε δουλειά στην Goldman Sachs; Το σημαντικότερο που μπορεί να δημιουργήσει κάποιος, σε εποχές κυριαρχίας της σοσιαλμιντιακής σκηνογραφίας, είναι έναν εαυτό, νόμισμα σκληρό, που αποπληρώνει πολλαπλώς.
Είναι αυτό ενοχλητικό; Στον βαθμό που ελάχιστοι ασχολούνται με τις θέσεις. Όλοι βλέπουν το πρόσωπο. Εκτός δομών, δίχως ένα πλαίσιο.
Είναι, λοιπόν, αρνητικό ή αποκαλύπτει την ένδεια στο πολιτικό σκηνικό; Θα το βρει ο χρόνος κι αυτό. «Σοφώτατον χρόνος· ανευρίσκει γαρ πάντα».
Ένα βότσαλο στη λίμνη ή ένας κυματισμός που θα μείνει;
