Δυστυχώς στις μέρες μας κάποιοι επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται την απόσταση που χωρίζει την καλώς από την κακώς εννοούμενη δημοκρατία ή τη δημοκρατία από την ασυδοσία.
Αρκετοί δεν αντιλαμβάνονται επίσης τη διαφορετικότητα του «εμείς» από το «εγώ». Άλλο είναι το «σύνολο» κι άλλο η «μονάδα».
Άλλο είναι, επίσης, η οπαδική αγάπη κι άλλο η οπαδική βία. Για να το πούμε πιο ωμά… όσο κι αν αγαπά κάποιος την ομάδα του δεν μπορεί να προκαλεί, να απειλεί, να δέρνει και, πολύ περισσότερο, να σκοτώνει στο… όνομά της.
Υπάρχει το «θέλω» αλλά και το «πρέπει», η διάθεση αλλά και ο σεβασμός, το ηθικό καιτο ανήθικο.
Όσο για την πολιτεία, έχει χρέος πρώτα να προλαμβάνει και μετά να καταστέλλει και να δικάζει.
Οφείλει να αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα μεταξύ της υπηρεσιακής ευθύνης και της πολιτικής ευθύνης και να αναλαμβάνει και τις δύο, όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν.
Οφείλει, επίσης, να αντιλαμβάνεται, τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο, ότι άλλο είναι τα επεισόδια μεταξύ των οπαδών δύο ομάδων και άλλο η οργανωμένη «εισβολή» στη χώρα συμμοριτών – χούλιγκαν τρίτων κρατών με πρόθεση να ασκήσουν ακραία βία, ακόμη και να σκοτώσουν.
Στην κοινωνία που ζούμε, οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ όλων των ανωτέρω δυστυχώς πολλές φορές αποδεικνύονται δυσδιάκριτες. Ενίοτε, κρίνεται επιβεβλημένη ακόμη κι η διευκρίνιση του αυτονόητου.
Όπως για παράδειγμα ότι σε κάθε πολιτεία υπάρχουν οι υπεύθυνοι, οι ανεύθυνοι και οι ανευθυνοϋπεύθυνοι…
