Είναι, λέει, «θλιβερός κρίκος σε μια αλυσίδα οπαδικής βίας».
Είναι; «Οπαδική βία είναι βία οπαδών μέσα στο γήπεδο κάποια στιγμή για κάποιο λόγο. (…) Εδώ μιλάμε για εισβολή και κατάλυση της πολιτείας. Δηλαδή άνθρωποι οργανωμένοι, διακόσιοι, δεν ξέρω πόσοι, μπαίνουν στη χώρα, τη διασχίζουν, παίρνουν τον ηλεκτρικό, πάνε οργανωμένα και χτυπούν με μαχαίρια και με καπνογόνα και με άλλους τρόπους πολίτες, ανθρώπους που ανήκουν σε άλλη ομάδα. Αυτό είναι κατάλυση της πολιτείας με εισβολή στους θεσμούς και στις υπηρεσίες, από την αστυνομία μέχρι το κράτος. Άρα εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με οπαδική βία και κακώς χρησιμοποιείται ο όρος». Ακούω με προσοχή στο Πρώτο Πρόγραμμα τον καθηγητή Εγκληματολογίας.
Είναι, λέει, «απογοητευτικό και για εμάς τους πολιτικούς ότι, παρά το σύντομο χρονικό διάστημα από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και ύστερα από σειρά εξαιρετικά αυστηρών μέτρων που έχουν θεσπιστεί, βρισκόμαστε ξανά απέναντι σε ένα τόσο αποτρόπαιο γεγονός», γιατί όπως συμπληρώνει άλλος κυβερνητικός «υπάρχει ένα βαθύτατο έλλειμμα παιδείας και κοινωνικής αγωγής».
Υπάρχει και υπερπλεόνασμα διακριτικότητας 1.480 χιλιομέτρων, όση η διαδρομή από το Ζάγκρεμπ έως τη Νέα Φιλαδέλφεια κι αυτό δεν μπορεί να κανονικοποιήσει την πραγματικότητα.
Είναι, λέει, «πολυπαραγοντικό ζήτημα, που απασχολεί διεθνώς όλες τις χώρες (sic)». Ο υφυπουργός Αθλητισμού της Κροατίας το περιορίζει αρχικά στο ευρωπαϊκό τόπι. «Γενικότερο φαινόμενο βίας που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη και σε όλους τους αθλητικούς χώρους… Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Δεν εφεύραμε εμείς τις ταραχές. Είναι μια διεθνής τάση». ΑΦΟΥ αυτά «συμβαίνουν και εις Παρισίους», αφού είναι τάση, ποιος θα βρεθεί την εξουσία να δικάσει, πετούν το μήνυμα κι ό,τι πιάσει.
Μάλλον «πιάστηκε η άκρη του σακακιού της στα γρανάζια μιας ρόδας που άρχισε να την τραβάει επάνω της», για να θυμηθούμε το «Έγκλημα και τιμωρία».
Μόνο που εδώ δεν είναι μυθιστορία και η ευθύνη δεν είναι θέμα οπτικής κι ερμηνείας
