Να ξεκινήσουμε από τα βασικά: Η μέρα έχει (μόνο) 24 ώρες! Όποια παρέμβαση και αν γίνει, από όποια κυβέρνηση, μάλλον αυτό το όριο δεν πρόκειται να αλλάξει. Γιατί η Γη δεν πρόκειται να αλλάξει την περιστροφική της κίνηση γύρω από τον εαυτό της, ανεξάρτητα από τα… εγχώρια ωράρια εργασίας. Ποσώς την ενδιαφέρει, για να ακριβολογούμε!
Άρα, η τοποθέτηση του Άδωνι Γεωργιάδη περί παράλληλης απασχόλησης σε πολλαπλούς εργοδότες, δεν υπήρχε λόγος να εμπεριέχει την ερμηνεία περί διπλού οκταώρου. Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός: Είναι ήδη θεσμοθετημένο το 11άωρο της ανάπαυσης στην Ελλάδα, για κάθε εργαζόμενο, σε ημερήσια βάση. Άρα με μια απλή αφαίρεση, απομένουν το πολύ 13 ώρες δουλειάς ημερησίως, για κάθε εργαζόμενο αν το επιθυμεί. Άρα, η απλή (έως απλοϊκή) πρόσθεση των δύο οκτάωρων, που ισούνται με ένα… 16άωρο, μάλλον δεν ευσταθεί. Εκτός αν επιλέξουμε ως Κοινωνία να αυξήσουμε στις… 27, τις ώρες της ημέρας! Θα θεωρηθούμε πρωτοπόροι, ίσως μείνουμε και στην Ιστορία ως χώρα, αλλά μάλλον δεν θα καταφέρουμε κάτι σημαντικό. Απλώς θα μπερδέψουμε τη λειτουργία του οργανισμού μας.
Πέρα όμως από το τραγελαφικό της εν λόγω συζήτησης, υπάρχει και το ουσιώδες. Που δεν είναι άλλο από τις αντοχές που έχει ο ανθρώπινος οργανισμός. Ακόμα και αν θεωρούμε ότι είμαστε άτρωτοι και ανίκητοι και αντέχουμε σε ατελείωτες ώρες δουλειάς, ο ίδιος ο χρόνος μας δείχνει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ο σοφός λαός τονίζει ότι «η πολλή δουλειά, τρώει τον αφέντη» και έχει δίκιο. Τώρα, αν οι ανάγκες μας είναι τέτοιες, ώστε να απαιτούνται… 30 ώρες εργασίας ημερησίως για να καλυφθούν, αυτό δεν σημαίνει ότι το σώμα μας μπορεί να αντέξει τέτοια ταλαιπωρία σε μόνιμη βάση.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το ζήτημα της Πολιτείας, που οφείλει να θέτει τους κανόνες και να βάζει τα όρια. Ασφαλώς και η εργασία αποτελεί δικαίωμα για κάθε πολίτη, αλλά δεν πρέπει να μετατρέπεται σε μελλοντική γκιλοτίνα! Οι κανόνες πρέπει να είναι ξεκάθαροι, σαφείς και να μην επιδέχονται καμίας αμφισβήτησης και παρερμηνείας. Γιατί εκτός από τους εργαζόμενους – superman, υπάρχουν και οι εργοδότες που κάποιες φορές, στον βωμό του κέρδους, ξεχνούν τα όρια του ανθρώπινου οργανισμού. Και επιζητούν το αδύνατο και ανέφικτο.
Πιστεύουμε ότι στο σχέδιο νόμου που θα έρθει (κατά πάσα πιθανότητα) την τρέχουσα εβδομάδα, θα γίνονται με σαφήνεια αυτοί οι διαχωρισμοί. Ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο ανέφικτο, ανάμεσα στο λογικό και στο ακραίο. Η αγορά εργασίας έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ από λογής – λογής ακρότητες. Ίσως ήρθε η ώρα για να μπει τάξη και να ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα.
