Δεν περπατώ εις το δάσος, πού να το βρω. Περπατώ στην πόλη. Ο λύκος δεν είναι εδώ, μια αισώπειο καλιακούδα συναντώ. Περπατώ, στα σκαμμένα ακροβατώ, εμπόδια ξεπερνώ και τα ξεραμένα πλατάνια πονώ. Πάθαν, λέει, μεταφυτευτικό σοκ και αυτό παρουσιάζεται ως φυσιολογικό. Μια κακιά στιγμή, μία ατυχία.
Ατυχία είναι να παίξεις όλα τα νούμερα εκτός απ’ αυτό που κερδίζει. Ατυχία είναι να είσαι θηριοδαμαστής και λίγη ώρα πριν μπεις στο κλουβί των θηρίων, για τη μεγάλη παράσταση, να κοπείς άσχημα. Αλίμονο. Τα θηρία θα μυρίσουν το αίμα και τότε χάθηκες.
Ο επίμονος κηπουρός δεν χάνεται. Με τα μεγάλα ξαναπιάνεται. Γιατί όχι; Με τόση προστασία και ανοχή -δεν πήρε το χρίσμα και την ευχή από τον συγγενή;- περιβάλλεται για τη μεγάλη «επιτυχία». Το χάλι του κέντρου και τη σπατάλη. Φταίει ο κόσμος που δεν κατάλαβε, επειδή τροφοδοτήθηκε με το λάθος μήνυμα; Μη μας δουλεύετε, κύριε Κασσανδρή. Είμαστε κουρασμένοι ανηφορικής εποχής.
Μην ανησυχείτε, θα τα βρούμε, κι αν δεν μας κάνει, δεν θα στεναχωρηθούμε.
Θα ξαναβρούμε περίπου 2 εκατ. ευρώ, όσα στοίχισε η πιλοτική εφαρμογή του Μεγάλου Περιπάτου στην Πανεπιστημίου; Θα ξαναβρούμε τα χιλιάδες ευρώ για να μπογιατίζουμε το οδόστρωμα, που δεν τα πήγε καλά με το χρώμα; Ζαρντινιέρες και παγκάκια, ουασιγκτόνιες και αυλάκια.
Κι έχει ο Θεός. Για τον δημότη δεν ξέρω. Τα πλατάνια έπαθαν σοκ, οι πολίτες διαβάζοντας τον λογαριασμό -1,8 για την ανάπλαση της κάτω πλευράς της πλατείας Συντάγματος, 7,35 εκατ. για την Βασιλίσσης Όλγας, 3,75 εκατ. για την Πανεπιστημίου- τι;
Αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι σίγουρα πλήξη. Με τη θλίψη έχουμε ξοφλήσει. Νομίζω, δεν αισθανόμαστε τίποτα, πέρα από έναν αυτοματισμό που κάνει τα πόδια να σηκώνονται και να χτυπούν στο σκονισμένο έδαφος και τις τρύπιες πλάκες, σ’ ένα αθέλητο περπάτημα. Προς τις αυτοδιοικητικές κάλπες.
