Στη Ρόδο έγινε «η πιο επιτυχημένη εκκένωση στα χρονικά». Στην Κέρκυρα βοήθησε ο Άγιος Σπυρίδωνας, άλλαξαν οι άνεμοι και «δεν κινδύνευσαν ανθρώπινες ζωές».
Στην Κάρυστο χάσαμε ζωές, αλλά ως απώλειες «πολέμου» – «έδωσαν τη ζωή τους σώζοντας ζωές», είπε ο πρωθυπουργός για τους δύο πιλότους του μοιραίου Canadair.
Στη Μαγνησία και την Αγχίαλο βρέθηκε μπροστά μας «το τρίγωνο του διαβόλου» κι έγινε το αδιανόητο – κηρύξαμε πόλεμο στον εαυτό μας εν καιρώ ειρήνης. Αφήσαμε έρμαιο στις φλόγες αποθήκη με βαριά πυρομαχικά νατοϊκού στρατοπέδου, διώξαμε άρον άρον τα F-16 από την 111 Πτέρυγα Μάχης για να τα σώσουμε, και οι κάτοικοι της Νέας Αγχιάλου έζησαν αίφνης στιγμές Βαγδάτης. Αλλά και πάλι «δεν τέθηκαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές» – οπότε διατάσσουμε ΕΔΕ και συνεχίζουμε.
Θα συμβούν κι άλλα, ενδεχομένως και χειρότερα, όσο ο πήχης της συλλογικής και ατομικής ασφάλειας παραμένει κολλημένος στο Μάτι. Όσο συνεχίζουμε να θεωρούμε και να επιδεικνύουμε ως επιτυχία το ότι δεν είχαμε νέα εκατόμβη νεκρών από τις πυρκαγιές. Όσο αποκλειστικό αντιπυρικό δόγμα παραμένει το 112 και οι προληπτικές εκκενώσεις. Όσο θεωρούμε ότι αρκεί μια ΕΔΕ για να καλύψει το αδιανόητο – την αδυναμία προστασίας ακόμη και των πιο κρίσιμων δομών της εθνικής ασφάλειας της χώρας.
Ο Μάκης Βορίδης είπε ότι αδικούμε την βελτίωση της Πολιτικής Προστασίας, ότι πίσω από τις πέντε μεγάλες φωτιές υπήρχαν άλλες 595 που σβήστηκαν εγκαίρως. Και στο Μάτι όμως, οι πολλές φωτιές είχαν σβήσει κι έμεινε μία, στην οποία χάθηκαν 102 άνθρωποι. Η μνήμη των οποίων, προφανώς, ακόμη δεν έχει ξεχρεώσει. Και, αντί να βρει ησυχία, παραμένει εργαλείο πολιτικών -και κυνικών- συμψηφισμών…
