Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας έγραψε στο Twitter ότι η οικογένειά του επέλεξε την «Μπάρμπι» έναντι της ταινίας «Oppenheimer», της άλλης μεγάλης κινηματογραφικής επιτυχίας που προβάλλεται στις βρετανικές αίθουσες.
Λογικό, καθώς πήγε στη σκοτεινή αίθουσα οικογενειακώς. Με τις δύο μικρές κόρες, η πιο ασφαλής επιλογή του μπαμπά, που σημειωτέον έχει και το κουμπί -κωδικούς πυρηνικών όπλων-, ήταν η κούκλα με τη ροζ ζωή.
Στην ημεδαπή που πολλά έχουν βαφτεί γκρι από τη θερινή καταστροφή, τι να δεις; Τις πενήντα αποχρώσεις του ροζ, αφού ο «Oppenheimer» τον δρόμο για τα σινεμά ακόμη δεν έχει βρει;
Τρία «Ζεντάκια», δύο αγόρια κι ένα κορίτσι της αποκαλούμενης γενιάς Ζ, που γεννήθηκε σχεδόν μπροστά από μία οθόνη, συζητούν δυνατά και διαφωνούν για τα κινηματογραφικά. Τα αγόρια θέλουν «Μπάρμπι», την ορθόδοξη, την ορίτζιναλ, την πατροπαράδοτη, η κοπέλα χολιγουντιανό αέρα σε βεσπάκι. «Διακοπές στη Ρώμη», 70 ετών ταινία, ασπρόμαυρη.
Ακούω, χωρίς να το θέλω, τη στιχομυθία. Είναι ωραίοι. «Ποιοι είναι αυτοί οι ηθοποιοί; Δεν τους έχω ξαναδεί, ας πάμε στη Μάργκοτ Ρόμπι, που ζει». «Ούτε εγώ τους ξέρω, αλλά ας είμαστε ανοιχτοί». Βρέθηκε η τομή. Θα δουν και τις δύο ταινίες στη σειρά, πρώτα την παλιά.
«Διακοπές στη Ρώμη» με την καλαισθησία στο τιμόνι. Ακολουθώ. Τι καλύτερο από ένα δίωρο στην αυλή με μία ολόφρεσκη Όντρεϊ Χέπμπορν, η οποία σαρώνει τη μεγάλη οθόνη με τη φινέτσα της; Τι καλύτερο από ένα ανέμελο δίωρο με τον Γκρέγκορι Πεκ, τον καλύτερο των «καλών ηρώων» του σινεμά; Τι καλύτερο, το μελαγχολικό βράδυ αυτό, από ένα παραμύθι γοητευτικό, γλυκόπικρο και εξ αυτού πιστευτό για ένα παιχνίδι κοινωνικών ρόλων καταπιεστικών και άλλων ανθρώπινων απαγορευτικών;
Πέφτουν οι τίτλοι τέλους και οι περισσότεροι χειροκροτούν. Ναι, και τα «Ζεντάκια». Σε ταινία του 1953. Τόσο «μαζί». Τέμνουσες και εφαπτόμενες. Πρώτα τομή, μετά πλησίασμα. Μαθηματικά. Σοφά, λιτά, δυνατά.
