Ένας χείμαρρος ακολουθεί τη διαδρομή που πάντα ακολουθούσε. Δεν στρίβει. Συντρίβει, όταν βρει κτίσματα. Τον κάνει αυτό εκδικητικό, μανιασμένο, διαβολικό ή τιμωρό;
Κάτι τέτοια, αν και πιο ήπια, χρησιμοποιώ, όταν ρωτά το ανιψίδι το μικρό. Η απόδοση ανθρώπινων χαρακτηριστικών στη φύση είναι μια κάποια λύση. Όπως και η ονοματοδοσία κάθε κακοκαιρίας, που «διευκολύνει τη μεταφορά της πληροφορίας στους πολίτες ώστε να λάβουν, στο μέτρο του δυνατού, όλα τα απαραίτητα μέτρα/προφυλάξεις για την προστασία της ζωής και της περιουσίας τους».
Τον Οκτώβριο του 2017 ήρθε ο «Δαίδαλος» με καταιγίδες, χαλάζι και θυελλώδεις ανέμους. Έναν μήνα μετά η «Ευρυδίκη», που άφησε πίσω της (κυριολεκτικά) συντρίμμια, και ο Medicane (Mediterranean και hurricane) «Ζήνων». Το 2018 ήταν η «Ιοκάστη», θαρρώ. Φθινόπωρο του ίδιου έτους ο «Ξενοφών» και ο μεσογειακός κυκλώνας με τη ζορμπαλίδικη ανεμελιά. Αγκαλιά με τα Μποφόρ και τα νερά. Το 2020, ο «Ιανός» δηλώνει παρών. Τη «Μήδεια» δεν ξεχνώ, για τον «Κλέωνα» τι να πω.
Είναι «κακός», απορεί το μικρό; Άλλοθι γερό. Ανοίγουμε τη μεγάλη τσάντα, βγάζουμε το μικρό τσαντάκι με τα κλισέ, κλείνουμε τη μεγάλη τσάντα, ανοίγουμε το μικρό τσαντάκι και βουαλά: «Απέναντι στη μανία της φύσης, κανένα μέτρο δεν θα είναι αρκετό».
Τι μανία έχει η φύση; Τους δικούς της νόμους έτσι θα βαφτίσεις; Οι άνθρωποι οφείλουν να προσαρμοστούν. Μέρος της είναι, αυτή τους γέννησε, αυτή τους ανέθρεψε, με ομφάλιο λώρο ακόμη συνδέονται. «Θεέ μου πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά / Θεέ μου πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα».
Το ξεχνούν, όμως. Αναφέρονται σ’ αυτήν σαν έτερον του ανθρώπου. Χτίζει η φύση, τσιμεντώνει, καταναλώνει, ρυπαίνει, αποψιλώνει;
Η «ενοχοποίησή» της, όμως, μας αθωώνει. Αφού είναι «εκδικητική» και κανένα μέτρο απέναντι στη «μανία» της δεν θα σταθεί, απαλλασσόμαστε από κάθε ενοχλητική εμπλοκή. Ευθύνης.
Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περισσότερα.
