Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είδε «καρέ καρέ τη στιγμή της τραγωδίας» με τη συντριβή του Canadair. Το βίντεο έπαιζε ξανά και ξανά και θα μας στοιχειώνει για πάντα. Γιατί η εικόνα ήταν ξεκάθαρη. Δύο ικανοί πιλότοι, δύο νέα παιδιά χάθηκαν ενώ εκτελούσαν το καθήκον τους με θάρρος και αποφασιστικότητα.
«Είναι εμφανές ότι ήθελαν να τελειώσουν το πύρινο μέτωπο» δήλωσε αεροναυπηγός. «Είχαν ήδη σβήσει το μισό βουνό, κάνοντας γρήγορους κύκλους και χαμηλές πτήσεις για ρίψεις, όπως απαιτεί η κατάσβεση της φωτιάς». «Τους καμάρωνα. Ο τρόπος που επιχειρούσαν ήταν αξιοθαύμαστος. Έδειξαν ότι είχαν εμπειρία, αποτελεσματικότητα και ψυχή» είπε με μάτια να γεμίζουν δάκρυα και τη φωνή να σπάει αντιπτέραρχος εν αποστρατεία, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στην τραγωδία.
Οι λέξεις «ήρωες» και «αθάνατοι» κατέκλυσαν τα social media. Κοινότυπο, όπως τόσα άλλα στο online «καφενείο», στο οποίο όλοι σπεύδουμε να μιλάμε για όλα; Όχι. Μάλλον αληθινό. Γιατί τι άλλο μπορείς να πεις για να τιμήσεις δύο νέους που είχαν αποφασίσει να αφιερώσουν τη ζωή τους στην προστασία των δικών μας ζωών και του φυσικού πλούτου της χώρας μας;
Ποια λόγια να βρεις για να παρηγορήσεις τους δικούς τους ανθρώπους; Όχι, η ζωή δεν συνεχίζεται γι’ αυτούς. Δεν συνεχίζεται για να έναν γονιό που χάνει το παιδί του, ακόμη κι όταν η απώλεια είναι αποτέλεσμα ηρωισμού και αυτοθυσίας. Οι Χρήστος Μουλάς και Περικλής Στεφανίδης είναι πράγματι Αθάνατοι.
Τις ακριβείς συνθήκες και τα αίτια της τραγωδίας θα μας τα δώσει το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων. Εμείς έως τότε ας δείξουμε υπομονή. Δεν χρειάζεται να γίνουμε και αυτή τη φορά «ειδικοί», δεν είναι «μετα-προγραμματική υποχρέωση» το να εκφέρουμε γνώμη.
Μπορούμε μόνο να πούμε πως είμαστε περήφανοι που η χώρα έχει τέτοιους πιλότους. 722,5 ώρες πτήσεις για πυρόσβεση μόνο τον Ιούλιο έναν μήνα με ακραίες καιρικές συνθήκες και δεκάδες πύρινα μέτωπα σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. 722,5 ώρες αφιερωμένες από ήρωες μαθημένους σε «υψηλές πτήσεις».
