«Το να προσπαθείς να φτιάξεις μια στοιχειώδη αντιπυρική ζώνη στις 3 τα ξημερώματα και με τη φωτιά να σε απειλεί ή να την κυνηγάς, σίγουρα δεν είναι η λύση», παραδέχτηκε την περασμένη εβδομάδα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου.
Δεν χρειάζεται να ξέρει κανείς ολοκληρώματα ή τον νόμο του Μπόιλ για να το αντιληφθεί. Στοιχειώδες, Γουότσον. Στην καρδιά της δύσκολης αντιπυρικής περιόδου που ήδη διανύουμε, «ελάχιστα μπορούν να γίνουν πέρα από ό,τι έχει ήδη αποφασιστεί και σχεδιαστεί. Αλλά με το τέλος αυτής πρέπει επιτέλους για πρώτη φορά ως χώρα να αναρωτηθούμε πού θέλουμε να πάμε. Θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και θα παραδοθούμε στις δασικές πυρκαγιές ή θα ανοίξουμε τον απαραίτητο διάλογο για το μέλλον της ολοκληρωμένης διαχείρισης των δασικών πυρκαγιών;», σύμφωνα με την περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς. Ας τον ανοίξουμε για άλλη μια φορά, αρκεί να μη γίνεται μαύρη τρύπα, που εξαφανίζει στο εσωτερικό της καθετί, μέχρι την επόμενη συμφορά.
Να μάθουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Να μάθουμε, λοιπόν, αφού ξεφύγουμε από τα καυτά. Τι μάθαμε από τις πυρκαγιές του 2007, του 2018 ή του 2021; Λιγοστά. Mας μείναν τα πορίσματα. Της διακομματικής επιτροπής της Βουλής, της Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος το 2007, στην οποία πρόεδρος ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός, και της Επιτροπής Goldammer, το 2018, μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι.
Δεν χρειάζεται να είσαι στη ΝΑSA για να καταλάβεις ότι η μελανή οπή, που βρίσκεται στο επίκεντρο του ελληνικού γαλαξία, καταπίνει από δηλώσεις και προτάσεις μέχρι ωραίες ιδέες και σχέδια για βουνά, λαγκάδια και δάση.
Η μετοίκηση από καμπανάκια σε διαπιστώσεις και διαβεβαιώσεις έχει κουράσει. Χωρίς στάση από το «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» σε μια παρτίδα για αργούς θανάτους. Εγκλωβισμένοι σε τσιμέντα και κάκτους.
